छोरीलाई हृदयका पत्रहरूबाट लेखिएको ऐतिहासिक चिठी
छोरीलाई हृदयका पत्रहरूबाट लेखिएको ऐतिहासिक चिठी
यो शब्दहरू पढ्न सक्ने अथवा कसैले पढिदिएमा बुझ्न सक्ने सबैमा
प्रेमिल नमस्कार !
तेल अभिभ इजरायल बाट
मिति: मङ्गलबार बिहान ९ बजे सेप्टेम्बर ९ २०२५ (भदौ ३१, २०८२)
हजुरसमक्ष मैले मेरी १५ वर्षीय प्यारीछोरी कृपालाई लेखेको पत्र आइपुगेको छ। यो पत्र पढ्नु अगाडि हजुर समक्ष दुई शब्द राख्नलाई अनुमति माग्दछु। पत्र पढ्नलाई र अनुभूति गर्नलाई केही घण्टा होइन केही दिन, समय लाग्न सक्छ। यसप्रति क्षमा माग्दै हजुरको अनुकूल यथाशीघ्र समय निकालेर पढिदिनुहुन, कविताहरू सुनिदिनुहुन विनम्रतापूर्वक हार्दिक अनुरोध गर्दछु। यसको लागि हार्दिक धन्यवाद दिँदै यहाँको समयको उच्च मूल्यांकन र सम्मान गर्न चाहन्छु ।
यो चिठ्ठी र चिठ्ठी भित्रका चिठीहरूमा एउटा शब्द को जन्म चेतना, विचार र
भावनामा हुँदै अक्षरमा रूपान्तरित प्रत्येक अक्षरहरू यो पत्रका हृदयका धड्कनहरू हुन्। एउटा वाक्य जन्मदा —त्यो केवल विचार होइन, आत्माको तरङ्ग हो, चेतनाको दृष्टि हो। सृष्टिको परिवर्तनको सन्देश हो।
एउटा प्याराग्राफ बुन्दै जाँदा—त्यो केवल जीवनको सपना मात्र नभई त्यो समयको कथा हो। प्रेमले सजिएको युग परिवर्तनको आवाज अनि यथार्थता हो।
त्यसैले म हजुरलाई विनम्र निवेदन गर्दछु—यी शब्दहरूलाई केवल पढेर नछोडिदिनुहोला, शब्दहरूले मन दुखाउन सक्छन् ! प्रत्येक शब्दहरूको भावनालाई अनुभूति गरिदिनुहोला-यी शब्दहरूलाई महसुस गरिदिनुहोला, हृदयमा बसालिदिनुहोला।
र उनीहरूको यात्रामा संगै हिँडिदिनुहोस्- उनीहरूले महत्वपूर्ण परामर्शका लागि तपाईंलाई खोजेको हुनसक्छ, उनीहरूलाई साथ, आँट र भरोसा दिनुहोला ! जसरी हामीले हाम्रो जीवन यात्रामा भेटिने प्रत्येक व्यक्तिले हाम्रो जीवन यात्रामा रङ भरिदिएको हुन्छ, सजाइदिएको हुन्छ। त्यसरी नै प्रत्येक शब्दहरुले यो पत्रलाई रङ्ग्याइदिएको छ। उनीहरुलाई सम्मान गरिदिनुहोला ।
जसरी हामी प्रत्येक एक निश्चित लक्ष्य र कर्म लिएर जन्मेका हुन्छौँ, जहाँ जीवनको लम्बाई महत्त्वपूर्ण हुँदैन —जीवनको गहिराइ महत्त्वपूर्ण भएको हुन्छ। चार दिनको जीवन भए पनि त्यो चार दिनलाई जीवनमय बनाउनु पर्छ – सार्थक बनाउनुपर्छ ! त्यसरी नै शब्दहरूले यो पत्र लाई सार्थक बनाएको छ- त्यसको भाव गहिरेर बुझिदिनुहोला, अर्थ केलाई दिनुहोला, उद्देश्य बुझ्दिनुहोला !
ताप्लेजुङको हाम्पाङमा जन्मिएर आठ वर्षको उमेरमा बालविवाह गरेर तेह्रथुमको आठराई चुहानडाँडामा मलाई यो जीवनको अवसर दिने ९६ वर्षीया मेरी आमा मनमाया सिटौला, जसलाई जीवनको खुसी र हाँसो भनेर दोस्रो नाम दिँदा अनुपयुक्त नहोला, —उहाँको आशीर्वाद मेरो यात्राको मेरुदण्ड बनेको छ। मैले उनलाई पाउन र उनीले मलाई पाउन गरेको बलिदानको कथा र उनलाई भेट्न अगाडिको अगाडिको मेरो पूर्व जन्मको कथा यहाँलाई म उपयुक्त समयमा सुनाउनेछु।
काठमाडौँमा बस्नु हुने (हाल हामीसँगै) पूज्य सासुससुरा रमला अधिकारी पराजुली र जगदीशनाथ पराजसले मलाई पहिला कहिल्यै देख्नुभएन, भेट्नुभएन, तर ममताको वात्सल्यमा हुर्काइएकी जीवनको अमूल्य रत्नलाई म विदेशमा रहेको एक नचिनेको युवकलाई विश्वास र भरोसामा छोरीको जीवनसाथीको रूपमा सुम्पिनुभयो रञ्जिता पराजुलीलाई – म सदा कृतज्ञ छु उहाँहरूप्रति।
परिवारसँग मिलेर अमेरिका जाने मसँग वैवाहिक जीवन बिताउने स्वतन्त्र निर्णय गरेकी हेटौडामा जन्मेकी मेरी जीवनसाथी रञ्जिताले आज २६ वर्षदेखि सुख-दुख, उज्यालो-अँध्यारो, उकालो-ओरालोमा र जस्तो पनि अप्ठ्यारो परिस्थितिमा हात समाउँदै मलाई र परिवारलाई निरन्तर साथ दिइरहेकी छिन्। उनको धैर्यताको म उच्च प्रसंसार मूल्याङ्कन गर्न चाहन्छु। हामी एकआसको गुरु र शिष्यको भूमिका निर्वाह गरिरहेका पनि छौँ।
हाम्रो जीवनयात्रामा अमेरिकामा जन्मेकी, नेपाली भाषा, संगीत र अन्य भाषाका पनि नृत्य मन पराउने १५ वर्षीया प्रतिभावान छोरी प्रिय कृपा सिटौला र उनको पप्पी बहिनी, खेल्न रुचाउने मायालु तर अलिक रिसाउने ३ वर्षीया माया सिटौलाले हाम्रो सानो संसारलाई पूर्ण बनाएका छन्।
आज म समयलाई साथ लिएर- अनुमति माग्दै, पृथ्वीको मध्यभाग आज मैले एक ठूलो निर्णय गर्ने समय आएको छ,—सबैलाई लिएर मेरो जन्मभूमि चुहानडाँडा आठराई तेह्रथुम फर्कने। मलाई थाहा छ, यस निर्णयमा धेरैलाई आपत्ति हुनेछ—यो असम्भव, अव्यावहारिक भनिनेछ, तर भविष्यको बारेमा जान्ने ज्ञान र रहस्य हामीलाई सृष्टिकर्ताले दिएको छैन। यसको कथा म बताउँदै जानेछु। सबैभन्दा आश्चर्य हाम्री अमेरिकामा जन्मेकी १५ वर्षीय छोरी पर्ने छिन् । तपाईँले यो हरफ पढ्दै गर्दा तपाईँ झन् आश्चर्यमा पर्दै हुनुहुन्छ ! यो एक युगको कथा हो म यहाँहरुलाई बताउँदै जानकारी गराउँदै जानेछु।:
जुन ठाउँले हामीलाई जन्म, नाम, पहिचान, संस्कार र अन्तत जीवन अनि प्रेम दिएको छ, त्यही भूमिमा फर्कनु हाम्रो जीवन यात्राको साँचो पूर्णता हो।
यस यात्रामा म सबै आत्मीयहरूलाई आह्वान गर्न चाहन्छु—मलाई आफन्तको रूपमा ग्रहण गरेर, परिवारको सदस्यको रूपमा अंगालेर साथ दिनुहुन र यो यात्रालाई सबैले परीक्षणको रुपमा हेरिदिनु हुन पनि विनम्रतापूर्वक अनुरोध गर्न चाहन्छु। जीवन खोज हो: नयाँ कुरा खोज्ने अनुभूति गर्ने र पत्ता लगाउने परीक्षणको निरन्तर यात्रा हो।
विशेषगरी, मेरी नाबालक छोरीलाई यो निर्णयको भाव बुझाउनका लागि मैले यो पत्र लेखेको हुँ। फेरि अब उनी अमेरिकामा जन्मेर हुर्किँदै गरेकी युवा हुन्, सपना र सम्भावनाले भरिएकी ! मैले छोरीलाई लेख्ने पत्रभित्र १०८ वटा पत्र हुनेछन् र त्यो पत्रहरु पढिसकेपछि मात्रै आफ्नै चेतनाको ज्ञानको आधारमा सबैलाई स्पष्ट हुनेछ। त्यसैले सबैलाई म लेखिसकेका २५ वटा भन्दा बढी पत्रहरू voiceofkabin.com गएर अध्ययन गर्न आरम्भ गरिदिनुहुन विनम्र अनुरोध सबै सञ्चारकर्मी एवं सर्वसाधारणलाई विनम्र अनुरोध गर्दछु।
मेरो प्रेम शान्ति र सद्भावको विश्वयात्रा लागि तयार गरिएको कविता भिडियो “आमा भएर हेर” लोकार्पण गर्न र इजरायलमा अपहरित भई बेपत्ता भएका हाम्रा प्रिय भाइ बिपिन जोशीलाई आमाको काखमा फर्काउने निरन्तर प्रयासमा साथ दिन म इजराएल आएको हुँ। अर्को महत्वपूर्ण पक्ष मानवीय धार्मिक अध्ययन यात्रामा तीनवटा ठूला ठूला धर्महरु को जन्म पनि यही क्षेत्रमा भएको हुनाले त्यसको अध्ययन, ज्ञान, आशीर्वाद लिनु, अनुभूति गर्नु मेरो अर्को लक्ष्य हो।
गाउँमा पूज्यमुमा , सासुससुरा र मेरी प्रेमिका बस्ने घर
छोरी र छोरीका साथीहरूको लागि स्कुल र कलेजलाई आधुनिककरण गर्ने योजना
मुमा, सासुससुरा र उहाँहरूको उमेर र सबैका लागि सबै आधुनिक कुराले सम्पन्न अस्पताल निर्माण गर्ने सपनासहित परिवार र गाउँका अग्रज मान्यजनहरूसँग आजैबाट परामर्श गर्नेछु।
साथै, हामी सबै नेपालीहरू मिलेर सुरु गरेको सगुन कम्पनी मार्फत नेपालीहरूको इनोभेसनमा इतिहास र सुरक्षित भविष्य सुनिश्चित नभएसम्म निरन्तर साथ रहनेछ, यसको प्रतिबद्धता मैले पहिले नै गरिसकेको छु, यसको लागि मैले विशेष पत्र सगुनका संस्थापकलाई लेखेको चिठी मेरो साइटमा राखिसकेको छु।
समाजसेवी एवं शिक्षाप्रेमी श्री हरिचरण सिटौला र अन्य सामाजिक अभियन्ताहरू मिलेर अध्यारो युगमा स्थापना गर्नुभएको शारदा माध्यमिक विद्यालय र तेह्रथुम बहुमुखी क्याम्पसलाई अन्तर्राष्ट्रिय स्तरको शिक्षालयमा रूपान्तरण गर्ने मेरो अगाडिको ठोस लक्ष्य हो। एउटा खुसीको गाउँ कस्तो हुन्छ ? त्यसको परीक्षण गर्नु हो । मान्छे केले खुसी हुन्छ ? पत्ता लगाउनु मान्छे केले खुसी हुन्छ पत्ता लगाउनु हो। अनि यस्ता गाउँहरू देशभरि विश्वभरि निर्माण गर्नु हो- प्रत्येक मान्छे खुसी र आनन्दित भएर बाँच्ने उसको नैसर्गिक अधिकार हो। त्यसको रक्षा गर्नु हो।
सम्भवत यो हामी बाँचिरहेको युगमा यो सम्भव गराउन भनेर यो प्रेरणाको जरो त्यहाँ हुनुपर्छ मेरोलागि, जसले मलाई समाएरै लाँदैछ, यसरी;
https://youtu.be/CdgYqQ6cw6Y?si=zDJ5yak3-Ff8NaWR
प्रिय परिवार ( मेरो परिवार को हुनुहुन्छ मैले आजभन्दा करिब २२ महिना अगाडि अग्रज पत्रकार टिकाराम यात्रीज्यूलाई लेखेको पत्रमा जानकारी गराएको छु। जुन पत्र voiceofkabin.comको मेनुमा अभिलेख गरिसकेको छ। )
यो केवल व्यक्तिगत निर्णय होइन, प्रेम, शिक्षा र मानवताको साझा यात्राको उद्घोष हो। म विश्वास गर्छु—तपाईंहरूले मलाई परिवारको एक सदस्य ठानेर साथ दिनुहुनेछ।
प्रेम, शान्ति र सद्भाव भविष्य बोकेको उज्यालो युगमा हामी सबै एकसाथ अघि बढौँ।
हाम्रो यो क्षणिक अस्तित्वलाई, हाम्रो भविष्यका सन्तानको लागि अमूल्य उपहार बनाउन सबैको त्याग, एकबद्धता र साथबाट सम्भव हुन्छ भन्ने कुरा मेरी प्रिय छोरी एवं साथीलाई बुझाउने प्रयत्न गर्नेछु। उनी कम उमेरमै विश्व परिवर्तन आएकी हुन् भन्ने कुरा बुझाउने प्रयत्न गर्नेछु। बाँकी सृष्टिको नियम अनुसार सबै आआफ्नो कर्मको फल भोग्नै पर्छ।
सारांशमा—भोलि हामी गर्वका साथ भन्न सकौँ, “यो हामीले मिलेर गर्यौं।” हामीले भावी पुस्तालाई प्रेरणा गर्यौ !
र हाम्रा भावी पुस्ताले “म” भन्ने शब्द बिर्सून्,
र केवल “हामी” भन्ने संस्कारको सुगन्धमा बाँचून्।
यही मेरो सपना हो, यही मेरो आह्वान हो, यही मेरो सायदजीवनको उद्देश्य हो।
यो हाम्रो बनोस् भनेर पूजा, प्रार्थना र निवेदन गर्न म यहाँहरू समक्ष छु।
https://www.voiceofkabin.com/ मा गएर मेरो यात्रा भिडियो अवलोकन गरेर मूल्याङ्कन सहित यो परिवर्तन यात्राको अंश बन्दै मलाई प्रेरणा र आशीर्वाद प्रदान गरिदिनुहुन्छ भन्ने पूर्ण विश्वास लिएको छु।
हार्दिक आभार !
कबिन्द्र सिटौला
तेल अभिभ, इजरायलबाट
(नेपाली युवा बिपिन जोशीको रिहाई र न्यायको लागि आवाज एवं
विश्व शान्ति र युग परिवर्तनको लागि को लागि ध्यान र प्रार्थना अर्पण गर्दै)
तेल अभिभ, इजरायल
सृष्टि, ब्रह्माण्ड, प्रकृति, समय र जननीको बाट आज्ञा र आशीर्वाद लिएर छोरीलाई पत्रको शुभारम्भ गर्दैछु।
प्रिय छोरी कृपा, प्रिय च्याम्प,
तिमीलाई धेरै धेरै हृदयबाट माया ! मनबाट आशीर्वाद !
इजरायल हिँड्नु केही समय अगाडि मैले पत्र लेख्न सुरु गरेको थिए। तिमीलाई म त्यही लान चाहन्छु
आइतबार जुलाई २७, २०२५ ब्रह्म मुहुर्तको समय ! हामी अमेरिकाको भर्जिनिया एल्डीमा हाम्रो प्यारो घरमा छौं। ब्रह्म मुहुर्तको शून्यतामा बसेर हजुर मुमा सुत्ने कोठामा तिमी र हजुरबुमाको फोटो हेरेपछि तिमीप्रतिको माया र भविष्यको आशाले मेरो मुटु भरियो। त्यही क्षणमा पूर्वतिर फर्केर क्षितिजको उषालाई हेर्दै म तिमीलाई यो चिठी लेख्न बसेको छु ! शुभारम्भ गर्दैछु, तिम्रो आशीर्वादको लागि ! अनि मेरो आशीर्वादको लागि !
मेरो अगाडि भित्तामा टाँसिएको तिमीले मलाई बुबाको मुख हेर्ने दिन(Father’s day) मा दिएको उपहार फोटो फ्रेम भित्र तिमीलाई र मलाई हेर्दै मुस्कुराइरहेको छु।
तिमी अहिले १५ वर्षकी छौ, जीवनका धेरै कुरा अझै बुझ्दै छौ, यो चिठीका कति कुरा बुझ्न तिमीले आमालाई सोध्नुपर्नेछ, आमाले पनि कति कुराहरू गहिरिएर सोच्नुपर्ने हुनसक्छ, अर्थहरू केलाउनुपर्ने हुनसक्छ , कसैबाट ज्ञान लिनुपर्ने हुनसक्छ, म पनि तिमीलाई बुझाउने प्रयत्न गर्नेछु । हाम्रो जीवन यात्रामा, तिम्रो फुर्सदमा पढ्नु बिस्तारै बिस्तारै समयसँगै-केही चुपचाप अनुभूति गर्ने प्रयत्न गर्नु, “तर उत्सुक बनेर ”! त्यसपछि जीवन अघि बढिरहँदा समयले तिमीलाई सिकाउँदै जानेछ बुझाउँदै जानेछ। तिमीबाट पनि मैले कति धेरै कुरा सिकिरहेछु जीवनमा, हामी एकआपसका गुरु पनि हौँ- एक असल साथी पनि ! यी शब्दहरू आज तिमीलाई सायद केवल भावुक अभिव्यक्तिको रूपमा लाग्न सक्छन्, तर भोलि — जब तिमी जीवनका थप अध्यायहरू पढ्दै र लेख्दै जानेछौ — यी पानाहरू तिमीलाई गहिरो अर्थ दिनेछन्, ती प्रेरणाको रेखाहरू बन्नेछन्। के गर्ने छोरी जीवन यति छोटो छ कि जीवनका कति कुराहरू हामीले यो जीवन बुझ्न खोज्दा खोज्दै नै समाप्त हुन्छ ! तर चिन्ता नगर्नु, सम्झ्यो भने धेरै लामो पनि छ – यो सम्भावनै सम्भावनाले भरिएको संसार र जीवनमा अथाह महासागरबाट आफ्नो क्षमताले जति सकिन्छ त्यति मात्र खुसीपूर्वक ज्ञान ग्रहण गर्दैजानु, अरु चिन्ता नलिनु है ! As I always say, give your absolute 101% — the effort itself is the victory!
शायद त्यो समय म यो भौतिक संसारमा नहुन पनि सक्छु। तर यो चिठी, म जस्तो एउटा बाबुको अन्तरात्माबाट निस्किएको ज्ञान, उपदेश , प्रेम, पीडा, करुणा, प्रेरणा साहस, खुसी, संकल्प र रहस्य को दस्तावेज हुनेछ — जसले केवल तिमीलाई मात्र होइन, सयौं हजारौं छोरीहरू, छोराहरू र मानव जातिलाई लाई गहिरो स्पर्श गर्न सक्छ।
यो चिठी र चिठ्ठी भित्रका चिठीहरू मानव जाति र तीव्र परिवर्तन भइरहेको समय कालखण्डका लागि धेरै उपयोगी र महत्वपूर्ण दस्तावेजका रुपमा रहनेछन् ।
छोरी, संसारका धेरै धेरै महान् आत्माहरूमध्ये — बुद्ध, न्यूटन, राइट ब्रदर्स, गान्धी, मदर टेरेसा, स्टिभ जब्स आदि— सबैले एउटा “साधारण क्षणमा असाधारण मार्ग पहिल्याए”।
बुद्धले एउटा बिरामी, वृद्ध र मृत शरीर देखेपछि संसार परिवर्तन गरिदिने शान्तिको खोज गरे:
लगभग ५६३ ईसा पूर्व जब सिद्धार्थ गौतम २९ वर्षको उमेरमा दरबारबाट बाहिर पैदल यात्रामा निस्किएका थिए, बाटामा उनले क्रमशः एक वृद्ध मानिस, एक बिरामी व्यक्ति, दाहसंस्कारमा लगिएको लास सँगै रोइरहेका मानिसहरू र रूखमुनि ध्यानमा रहेको एक भिक्षु देखे पछि आफू पनि एकदिन बूढो हुइन्छ, बिमारी भइन्छ अनि आफ्नो पनि र सबै मानवको मृत्यु हुन्छ भन्ने थाहा पाएपछि यो कुराबाट झस्केर उनको मनमा अशान्ति आयो। त्यही अशान्तिबाट शान्तिको खोजीमा उनले देखेको चौथो मानिस जो भिक्षुको रूपमा रुखमुनि बसेर ध्यान गरिरहेको थियो, उनको कर्मले गौतम बुद्धको ध्यान खिच्यो र भिक्षुकै बाटो रोजेर शान्तिको खोजीमा परिवार र दरबार छोडेर एक्कासी राती निक्ले । उनले देखेको कुराहरुमा उनले सजगता नअपनाएको भए अथवा उनले देखेको चौथो मानव योगीले किन ध्यान गरेको भनेर उत्सुक नभएर, आफ्नो सारथी र मनलाई प्रश्न नगरेको भए सायद आज बुद्धले विश्वलाई जुन शान्तिको उपहार, ज्ञान र सन्देश छोडेर गएका छन् त्यसको जन्म हुँदैन थियो होला। त्यो शान्तिको मार्ग भेटाउनलाई मानव जातिले धेरै कालखण्ड प्रतीक्षा गर्नुपर्ने हुन सक्थ्यो। उनको सानो उत्सुकताले विश्वलाई शान्तिको उपहार र परिवर्तन दिएर गएको छ।
पाँच हज्जार देखि २६ सय वर्ष विसिका बीचमा प्राचीन वैदिक अथवा सनातन ज्ञान पद्धति (system of knowledge) मा अरू धेरै ज्ञान र दर्शन मध्ये वैशेशिक दर्शन अथवा प्राचीन भौतिक शास्त्र कणाद अथवा उलुक अथवा काश्यप भन्ने महर्षिले शुरु गरेर अति सूक्ष्म अणु परमाणु पदार्थ र प्रवाह (वेभ)को अस्तित्वको चेतना र सिद्धान्त प्रतिपादन गरे । त्यसैलाई १९०० मा मार्क्स् प्लाङ्क भन्ने जर्मन वैज्ञानिकले इलेक्ट्रोन, प्रोटोन आदि परमाणु र प्रवाह (वेभ) र चेतनाको अस्तित्व छ भनी सो प्राचीन भौतिकवादी दर्शनको पुनरुत्थान गरे । आइन्टाइन्को परमाणु र गतिप्रवाह (भेलोसिटी) र विस्फोटको सिद्धान्त पनि त्यही प्राचीन भौतिक चेतनामा आधारित छ । यसका विषयमा केही पछि अरू कुरा गरौंला ।
यही उत्सुकताको सूक्ष्म चेतना नै हाम्रो मन भित्रको अध्यात्म चेतनाको कडी हो- त्यही नै ज्ञान र विज्ञान हो। हामीले यो सूक्ष्म चेतना शक्तिलाई विश्वप्रेम, विश्वकल्याण, करुणा, सेवा र सद्भावमा लैजानु पर्छ ।
न्यूटनले स्याउ झरेको एउटा क्षणमा गुरुत्वाकर्षण देखे:
आइजक न्युटन (Isaac Newton) १६६५ वा १६६६ मा इङ्गल्याण्डमा परिवारको बगैँचामा बस्दा, न्यूटनले रूखबाट स्याउ खसेको देखेको र त्यस्तो गतिलाई नियन्त्रण गर्ने शक्तिहरूमाथि विचार गर्न थालेको विश्वास गरिन्छ । स्याउ जब रुखबाट तल झर्छ, त्यो क्षणमा स्याउ किन माथि गएन र तल मात्रै झर्यो, कहाँ गएर रोकियो भन्ने जिज्ञासा उनको दिमागमा नउजेको भए र यसको खोजीमा नै उनले आफ्नो जीवन समर्पण नगरेको भए सायद गुरुत्वाकर्षणको नियम पत्ता लगाउन ढिलो हुन्थ्यो र विज्ञान पक्कै धेरै पछि पर्थ्यो । हरेक गतिविधिको साथमा कारणको रूपमा रहने ( cause and effect or result) प्रश्नको उत्तरको गहिराईमा पुग्नु नै आविष्कार हो।
राइट ब्रदर्सले चराको पखेटामा उडानको सपना देखे:
१८९० को दशकको अन्त्यतिर, राइट ब्रदर्स (Wright brothers) चराहरू कसरी उड्छन् र हामी किन सक्दैनौं ? भन्ने जिज्ञासा मस्तिष्कमा आएपछि सूक्ष्म रुपमा चरा उडेको अवलोकनबाट पखेटाको अवधारणा मस्तिष्कमा नबिउँझेको भए, आफ्नो सम्पूर्ण जीवन मान्छे उड्ने कुरा कसरी बनाउन सकिन्छ ? भन्ने कुरामा समर्पण नगरेको भए हाम्रो जीवन त्यति चाँडै सहज हुँदैन थियो होला। आज मानवले अन्तरिक्ष जाने चन्द्रमामा पुग्ने सफलता र अब मङ्गल ग्रहतिरको यात्रा अनि ब्रह्माण्डभित्र छिर्ने सोच तय गर्दैनथ्यो। हरेक जिज्ञासामा एउटा विशाल परिवर्तन गर्ने क्षमता हुन्छ।
गान्धीले अपमानको पीडाबाट अहिंसाको शक्ति देखे:
७ जुन १८९३ मा, वकिल मोहनदास करमचन्द गान्धी दक्षिण अफ्रिकाको डरबनबाट प्रिटोरिया यात्रा गर्दा प्रथम श्रेणीको भ्यालिड टिकट हुँदा पनि गोराहरूले रेलको सिटबाट उनलाई बाहिर फ्याँकिदिएका थिए । गान्धीले अस्वीकार गरे र प्रथम श्रेणीमा यात्रा गर्ने आफ्नो अधिकारको दाबी गर्दै विरोध गरेर उभिएपछि उनलाई पिटरमारिट्जबर्ग स्टेशनमा जबरजस्ती अपमानपूर्वक बाहिर निकालियो। त्यही क्षण म र म जस्ता अरूको “अधिकार” रक्षा गर्नु मेरो “कर्तव्य” हो भन्ने उनले “दृढ संकल्प“ गरे । त्यही चिसो रातमा उनको दिमागमा अहिंसात्मक अभियानको जन्म भयो अनि मानव र विश्वले यो ज्ञान पायो कि “प्रेम र अहिंसाबाट नै संसारमा जस्तो ठूलो पनि परिवर्तन सम्भव हुन्छ” । उनले जो मानिस कुनै व्यक्ति अथवा घटनाबाट अपमान भएको ठान्छन् र न्यायका लागि जागरुक हुन्छन् त्यही नै क्षणमा उसको जीवनको चेतनामा ठूलो परिवर्तनको नयाँ सुरुवात भएको हुन्छ भन्ने शिक्षा पनि मानव जातिलाई दिएर गए। यदि यो घटना नघटेको भए अथवा त्यो घटनाप्रति उनले दुःखी र अपमानित अनुभूति गरेको भए मोहनदास करमचन्द गान्धी “महात्मा गान्धी” बन्दैनथे । फलस्वरूप ब्रिटिस उपनिवेशवादी शासनबाट स्वतन्त्र भारत जन्मनलाई अझ धेरै समय लाग्न सक्थ्यो । रक्तपातको क्रान्तिबाट भारतमा हजारौँ लाखौँ निर्दोष मानिसहरु अरुले आफ्नो ज्यान बलिदान गर्नुपर्ने हुन सक्थ्यो। त्यसैले “जे भएको हुन्छ भविष्यमा राम्रो कारणको लागि भएको हुन्छ” भन्ने कुरा यो घटनाले पनि सन्देश दिन्छ ।
टेरेसाले गरिबको आँशुमा सेवा देखिन्:
अल्बेनियाली साधारण परिवारमा २६ अगस्ट १९१० मा जन्मिएकी एन्जेजे गोन्क्षेले १२ वर्षको उमेरमा एकदिन बंगाल भारतमा मिसनरीहरूसँग सम्पर्कमा नआएकी भए , उनीहरूको जीवन र उनीहरूले गरिब र असहायहरूमाथि माथि गरेको सेवा नदेखेकी भए, सेवाका कार्यहरू र कथाहरूबाट प्रभावित र मोहित नभएकी भए सेवा गर्नको लागि आफू धार्मिक र मायामयी हुनुपर्ने रहेछ भनेर दृढ संकल्प जन्मिँदैन थियो र उनी १८ वर्षकी हुँदा घर छोडेर हिँड्दिनथिन् र १० सेप्टेम्बर १९४६मा, टेरेसाले आफ्नो वार्षिक रिट्रीटको लागि कलकत्ताबाट दार्जिलिङको लोरेटो कन्भेन्ट जाने रेलबाट यात्रा गर्दा दार्जिलिङको पहाडी बाटोमा “कल भित्रको कल” उनलाई अनुभूति हुँदैन थियो होला र आफ्नो सम्पूर्ण जीवन मानव सेवाको लागि समर्पित गर्दिनथिन् अनि सिस्टर मेरी टेरेसा बोजाक्षिउ बाट “मदर टेरेसा”को जन्म हुँदैन थियो। मानवताले एउटा “करुणाकी आमा” गुमाउन सक्थ्यो । एउटा क्षण, एउटा घटना र एउटा परिस्थितिबाट निस्किएको चेतना र संकल्प ले नै विशाल परिवर्तन ल्याउने भूमिका खेल्छ ।
स्टिभ जब्सले बहिष्करणमा पुनर्जन्म पाए:
प्रिय छोरी कृपा,
तिमीले चलाउने आइफोनको जन्मदाता स्टिभ जबको यस्तै एउटा कथा छ। एप्पल कम्पनी सफलताको शिखरमा चढ्दै गर्दा अगाडि बढ्दै जाँदा उनले स्थापना गरेको कम्पनीको बोर्डसँग उनको कुरा नमिलेपछि ठूलो विवाद आयो र आफ्नै कम्पनीबाट उनलाई १९८५ मा हटाइयो। यसबाट उनलाई सहन नसकिने पीडा भयो र एप्पल कम्पनी स्थापना गर्दा आफूसँग लन्च खाने पैसा नहुँदा हरे-कृष्ण मन्दिरमा गएर लन्च टाइममा सबै भक्तजनहरूलाई दिइने फ्रिलञ्च खाने गर्थे । लन्च खानु अगाडि केही समय उनी भजन किर्तनमा बस्ने गर्थे। तर त्यो बेला पनि कम्पनीकै बारेमा प्रोडक्टहरूको बारेमा सोचिरहन्थे उनलाई कताकता गीत संगीतको ध्वनिले आनन्दित,शान्ति र सृजनशील भएको अनुभूति गर्दथे। आफैले सिर्जना गरेको कम्पनी आफ्नो सपना आफ्नै अगाडि मरेको देख्दा सफलताको लागि लड्दै गर्दा उनका अप्ठ्यारा दिनहरूमा उनलाई सहारा दिने हरे-कृष्ण भजन गीत संगीत र अध्यात्मलाई लाई सम्झिन पुगे।
एप्पलबाट निकालिएपछि, स्टिभ जब्सले आध्यात्मिक ज्ञान र पूर्वीय दर्शनको गहिरो बुझाइको खोजीमा फेरि भारतको यात्रा गरे। बौद्ध धर्म र ध्यानमा उनको रुचिबाट प्रभावित थिए। आध्यात्मिकतामा आफूलाई डुबाएर उनले विभिन्न आश्रमहरूको भ्रमण गरे र आध्यात्मिक नेताहरूलाई भेटे। उनको सोचाइमा पूर्ण परिवर्तन आयो उनी झन् सृजनशील बने, नेक्स्ट कम्पनी स्थापना गरेर यस अनुभवले डिजाइन र नवप्रवर्तनको लागि उनको दृष्टिकोणलाई आकार दियो। उनले आफ्ना कमी कमजोरीहरू अनुभूत गरे, एप्पल कम्पनीले पनि संस्थापकको भिजन बेगर कम्पनी चल्दो रहेनछ भन्ने कुरा बुझेर १९९७ मा पुन एप्पल कम्पनीको नेतृत्वमा आफ्नो कम्पनीलाई मर्ज गराउँदै चयन भए। त्यसपछि एप्पल विश्वमा झन् नवीन र प्रभावशाली बनेर आयो “जे हुन्छ राम्रोको लागि हुन्छ, जुन कुरा हामीलाई वर्तमानमा थाहा हुँदैन” भन्दै महत्त्वपूर्ण ज्ञान संसारलाई उपहार दिएर बिदा भए।
प्रिय कृपा,
तिमीले जुन आइफोन बोक्छ्यौ, त्यो स्टिभ जब्सको आँशु , सपना , साधना र प्रतिबद्धताको उपज हो। हामी जो कोहीले पनि “हाम्रा आँशुहरूलाई रचना अथवा नयाँ सोचप्रति संकल्प गरेर लाग्यौं भने जस्तो पनि सफलतामा बदल्न सक्नेछौं” ।
यी सबै घटनाहरूले हामीलाई एक कुरा सिकाए :
‘एक घटनाले एउटा जीवन बदल्न सक्छ, एउटा चिन्तनशील मनले संसार बदल्न सक्छ”।
यस विराट सृष्टिमा भइरहेका जुनसुकै क्षेत्रको प्रगति र सफलता किन नहोस्—विज्ञानका अद्भुत आविष्कारहरू हुन् या समाज, अर्थ, राजनीति, धर्म, अध्यात्म, खेलकुद वा मानव जीवनका विविध परिवर्तनहरू—यी सबैको मूलमा चेतनाको कुनै न कुनै प्रेरक शक्ति लुकेको हुन्छ।
कहिले त्यो प्रेरणा एउटा वस्तु बन्छ, कहिले एउटा घटना । विचित्र सपना वा उत्तम शिक्षण र गुरुलाई पनि एक घटनानै भन्न सकिन्छ ।
कहिले त्यो प्रेरणा एक महान आत्माको सन्देश बन्छ, कहिले एक निस्वार्थ कर्म।
एकपल्ट मात्र होइन, बारम्बार जीवनले त्यस प्रेरणालाई अनुभव गराउँछ।
त्यो क्षण जीवनको मोड हो—अन्तरात्माको आँखा खुल्ने शुभ घडी हो,
जहाँ मानिसले पहिलोपल्ट आफूलाई सोध्छ:
“यो के हो र किन?” “म को हुँ? म के हुँ?”
“म किन आएको हुँ यो धर्तीमा?” “कहाँबाट आएको यो धर्तीमा”?
“के मेरो जीवनको कुनै उच्च उद्देश्य छ?”
त्यही “अनुभूतिको दिव्य स्पर्शबाट जीवनको एक नयाँ युग सुरु हुन्छ। जब मानवले उसको आफ्नो अस्तित्व खोज्न थाल्दछ, आत्मा जागृत हुन्छ, उसको चेतनाको चच्छु खुल्दछ र एउटा साधारण जीवन एक असाधारण यात्रामा रूपान्तरित हुन्छ”।
त्यस क्षणमा, मानिस अब केवल आफ्नो लागि बाँच्दैन, कसैको लागि पनि बाँच्दैन, ऊ के थियो किन थियो सबै अतित हुन्छ, उसले बिर्सिन्छ ! उसले झल्यास सम्झिन्छ; “उ को हो ? उ के हो ?”
“उसको जीवनको उच्च उद्देश्य के थियो ? त्यो उद्देश्यमा पुग्ने उसको ज्ञान, क्षमता र ऊर्जालाई सम्झन्छ ! लंका तर्नु अगाडि हनुमानले आफ्नो रुप सम्झे जस्तो, कुनै समय उनले सूर्यलाई नै सुन्तला सम्झेर खान खोजेको, मानिसले आफ्नो रूप, सत्यस्वरूपलाई सम्झन्छ।
ऊ सम्पूर्ण सृष्टिका लागि बाँच्न थाल्छ।
ऊ आफ्ना कर्महरूलाई मानवता, प्रेम, करुणा र विश्वकल्याणमा अर्पित गर्न थाल्छ।
ऊ भविष्यका सन्तानहरूको उज्यालो भाग्यका लागि भूतल र भूगोलभन्दा माथि उठेर विश्व मानव आत्माका एक सेवक बन्ने प्रण गर्दछ।
त्यहीँबाट सुरु हुन्छ— साँचो जीवनको यात्रा, स्वयं ऊ परिवर्तनको मूल बन्दछ।
आत्म-चिन्तन, आत्म-समर्पण र आत्म-प्रेमको दिव्य पथ।
जहाँ हरेक पाइलामा
ईश्वरको स्पन्दन,
प्रेमको प्रकाश,
र सत्यको स्वर सुनिन्छ।
छोरी,
हामी समयको अद्भुत यात्रामा विभिन्न युग पार गर्दै अब एउटा क्रान्तिकारी मोडमा प्रवेश गरेका छौं—कृत्रिम बुद्धिमत्ता (Artificial Intelligence – AI) को युगमा। क्वान्टम कम्प्युटिङ (Quantum computing)ले कम्प्युटर विज्ञान र इन्जिनियरिङको उदीयमान क्षेत्रमा क्वान्टम मेकानिक्सको अद्वितीय गुणहरूलाई प्रयोग गरेर सबैभन्दा शक्तिशाली शास्त्रीय कम्प्युटरहरूको क्षमताभन्दा बाहिरका समस्याहरू समाधान गर्न सुरु गर्दैछ – विज्ञानले अकल्पनीय चमत्कारहरु गर्दैछ। मान्छेको सेललाई लामो समयसम्म जीवित बनाउने फर्मुला आविष्कार भएर मान्छे सयौं वर्षसम्म पनि बाँच्न सक्ने हुनसक्छ। यो युग कल्पनाभन्दा बाहिरको सम्भावनाले भरिएको छ, जहाँ मानव सभ्यताले चमत्कारी प्रगति गर्नेछ। सपना जस्ता कुराहरू, सोचहरू यथार्थ बन्छन्, विज्ञानले सृष्टि र ब्रह्माण्डका का रहस्यहरू खोल्दै जानेछ। तर साथसाथै, यदि हामीले आध्यात्मिक चेतनाको प्रकाश बाल्न सकेनौं भने, मानवता नै विज्ञानको अन्धकारमा हराउँदै जानेछ। मेसिनको तीव्रता भित्र मनको शून्यता गहिरिँदै जानेछ। हाम्रो आनन्द, खुसी, शान्ति, माया, दया र भाईचारा—यी सबै प्रविधिको शीतल फलाममा हराउँदै हामी आफूलाई नै नचिन्ने, अमानवीय बन्ने खतरातर्फ अग्रसर हुनेछौँ। सभ्यता संस्कार र मानवता बिर्सिनेछ। मानिस विज्ञान र भौतिकवादको दास बन्नेछ। यही युगले हामीलाई चेतावनी दिइरहेको छ — “विकास बिना आत्मा विकास अधुरो हो, र आत्मा चेतना बिनाको विकास विनाश हो।”
यदि हामीले विज्ञानसँगै आत्मा र अन्तरात्माको यात्रामा पनि प्रगति गर्यौं भने,
हामीले यही जीवनमा सम्पूर्ण खुसी, सुख, शान्ति, समृद्धि, प्रेम र परमानन्द
अनुभव गर्न सक्छौं- मोक्ष प्राप्तिको मार्ग भेटाउन सक्नेछौँ।
मेसिनहरूले काम गरून्, तर मानवता हाम्रो हृदयमा जागिरहोस्।
प्रविधि हाम्रा हातमा होस्, तर प्रेम हाम्रा अन्तरमनमा जागिरहोस्— सकारात्मक चेतनाको रूपमा !
हाम्रो बुद्धि प्रविधिमा चम्कोस् र हाम्रो आत्मा चेतनाको प्रकाशमा उज्यालो होस्।
त्यसैबेला मात्र, यो एआइ युग, एक सुनौलो युग बन्न सक्छ—
जहाँ विज्ञान र अध्यात्म सँगै हिँड्दछन् र मानव जाति यथार्थमै प्रेम बोकेर दिव्यता तर्फ उन्मुख हुन्छ। सृष्टि, प्रकृति, समय, र प्रभु सबै खुसी र आनन्दित हुनेछन्, रहनेछन्– मानवहरू रमाउनेछन् ।
छोरी अब तिमीलाई मेरो घटना बताउँदैछु, जसले हाम्रो जीवनमा ठूलो मोड ल्याउँदैछ। आजभन्दा सयौं-हजारौं वर्षपछि पनि यो घटनाको महत्व हुने भएको हुनाले म तिमीलाई सकेसम्म डिटेलमा बताउन गइरहेको छु।
शुक्रबार जुलाई २५ सन् २०२५ राति करिब 9pm Aldie VA, USA.
तिमी र आमा, अन्जना भाउजु र अनुश्री त्यसै दिन पेन्सिलभेनिया तिम्रो दिदी भिनाजुको घरमा भोलिको लागि विशेष घर पूजाको तयारीको लागि उही बस्नको लागि गइसकेका थियौ।
भर्जिनियामा अन्तर्राष्ट्रिय नेपाली साहित्य समाज (अनेसास) डिसी च्याप्टरले भोलि भानु जयन्ती तथा डाक्टर गोपी उप्रेतीको पुस्तक लोकार्पण कार्यक्रम राखेको थियो। म उक्त संस्थाको वरिष्ठ उपाध्यक्ष भए तापनि आफू पेन्सिभेनियामा विशेष गृह पूजामा जानुपर्ने कारणले कार्यक्रमलाई चाहिने साउन्ड सिस्टम छोड्नको लागि अध्यक्ष नीलकण्ठ सुवेदी दाईको घरमा गइरहेको थिए। मेरो गाडीमा रोयटर्स विश्व समाचार (Reuters world news) अनौठो समाचार सुने मिडल ईस्टको गाजामा खानाको अभावमा बच्चाहरू मरिरहेको, गम्भीर कुपोषण भइरहेको र पर्याप्त खाना नभए केही दिनमै सयौँ बच्चाहरू मर्ने, मानिसहरु मर्ने र ५ लाख मानिसहरु यसको सिकार बन्न सक्ने समाचार सुने पछि आँखाबाट आँसु आयो। बच्चाहरू जसको कुनै दोष थिएन, तर मृत्युको साक्षी बनिरहेका थिए। त्यहीबेला दाईको घरमा साउन्ड सिस्टम ड्रप गर्न पुगे दाइको एक वर्षको नाती निभान सुत्नुभएको रहेनछ बाहिर उहाँको बाबा भरत सुवेदीलाई कुरेर बसिरहनु भएको रहेछ एकछिन बाबुसँग कुरा गर्न थाले साउन्ड सिस्टम छोडेर कसरी काम गर्छ भनेर बुझाउनु थियो र पावर जोडेपछि साउन्ड सिस्टमको touch screen झिलिमिली भइरहेको थियो बाबु आएर खेल्न थाल्नुभयो । म अत्यन्त खुसी भए, बाबुलाई थाहा थिएन कि म भर्खर गाँजाको बच्चाहरूको समाचार सुनेर मेरो मन रोहेको पीडामा थियो भनेर, निभान बाबुले मलाई अत्यन्त खुसी बनाइदिनुभयो। बाबुलाई गाजामा भएका बच्चाहरूसँग तुलना गरेर हेरे। उनीहरु पनि आफ्नो आमाबुबासँग अथवा खेलाउनसँग खेल्न पाएको भए कति रमाएर खेल्थे होला भनेर आफैले आफैलाई प्रश्न गरे, हामी केही बेर सँगै खेल्यौ र निलकण्ठ दाइलाई सबै कुरा बुझाइदिएर घर फर्की रहेको थिएँ । गाडी चढेपछि मेरो मन बुझेन मलाई मनपर्ने रेडियो स्टेसन नेसनल पब्लिक रेडियो(NPR) लगाए, त्यहाँबाट पनि अकल्पनीय बच्चाहरू भोकभोकै र कुपोषणले मरिरहेको सुने । त्यसपछि घर पुगेर विश्वका बच्चाहरूको सेवा र उद्धार गर्ने युनाइटेड नेसनको संस्था युनिसेफको पेज खोलेर हेरे। उक्त लडाईमा ५० हजार बच्चाहरू मारिएको अथवा घाइते भएको यो तलको समाचार पढ्न पुगे।
https://www.unicefusa.org/stories/more-50000-children-killed-or-injured-gaza
आधुनिक मानव इतिहासमा यति ठूलो संख्यामा बच्चाहरू, मानिसहरू खानाको अभावमा जुन नाबालक निर्दोष बच्चाहरूको युद्धमा कुनै पनि भूमिका थिएन। सायद हामी यो मतलब राखिरहेको छैनौं किनभने ती हाम्रा बच्चाहरु होइनन् । हाम्रा आफन्तका पनि होइनन् । हाम्रा परिवारका पनि होइनन् । त्यसोभए ती मारिएका भोका, घाइते र असक्त बच्चाहरू कसका हुन् त ? मैले गाडी हाँक्दै कसैलाई सोधिरहे ….सोधिरहे…. सोधिरहे…. मेरो मनले प्रश्नमाथि प्रश्न गर्यो । उनीहरूको बुबाआमा को थिए ? अहिले कहाँ छन् ? उनीहरूको हजुरबुवा हजुरआमा को को थिए? अहिले कहाँ कहाँ छन् ? मामलाका हजुरबुबा हजुरआमा को थिए ? अहिले कहाँ कहाँ छन् ? उनीहरूका कजनहरू कोको थिए ? अहिले उनीहरु कहाँ कहाँ छन्? उनीहरुका टोलमा खेल्ने साथीहरू को को थिए ? अहिले कहाँ कहाँ छन् ? उनीहरुका स्कुलका साथीहरू को को थिए ? अहिले कहाँ कहाँ छन् ?उनीहरूका बेस्ट फ्रेन्ड को को थिए ? अहिले कहाँ छन् ? उनीहरूका शिक्षक शिक्षिकाहरू को को थिए? अहिले कहाँ कहाँ छन् ? उनीहरू सबैभन्दा माया गर्ने शिक्षिका को हुनुहुन्थ्यो ? उनी अहिले कहाँ छिन् ? उनीहरूका ठूलो भएर के बन्ने सपना थियो? त्यो सपनाहरु अहिले कहाँ छन् …..? उनीहरूको स्कुल र टोलमा खेल्ने ठाउँ लाई अहिले के भयो ?
जब मैले यो कहाली लाग्दो मानवीय वेदना कहाँबाट सुरु भयो भनेर आफ्नै मनलाई प्रश्न गरेँ, घरको पछाडिको डेकमा (कौसीमा) बसेर आकाशका अनन्त ताराहरूसँग संवाद गर्न थालेँ। त्यही मौन संवादमा, मेरो हृदयले अक्टोबर ७, २०२३ को त्यो अन्धकारमय दिन सम्झियो—
गीत संगीतमा झुमिरहेका निर्दोष बालबालिकाहरू र नागरिकहरूलाई अमानवीय ढंगले मारिनु त्यो भन्दा ठूलो अपराध सृष्टिमा के नै पो हुन सक्थ्यो र ? त्यही ठाउँमा पुगेर सबैलाई श्रद्धाञ्जलिदिन मन लाग्यो। शान्तिको लागि प्रार्थना गर्न मन लाग्यो ।यस्तो घटना यो पृथ्वीको कुनै पनि ठाउँमा कहिले पनि नघटोस् भनेर सृष्टिकर्तालाई त्यही पुगेर भन्न मन लाग्यो। सबै आत्माहरूलाई हामीलाई एकपटकलाई क्षमा देउ हामी सबै मिलेर शान्ति स्थापना गरौं भन्न मन लाग्यो। प्रेम र शान्तिको दूत बन्न मन लाग्यो ।
निर्दोष नेपाली विद्यार्थीहरू निर्दयतापूर्वक मारिँदा, इजरायलमा रहेका सामाजिक अभियन्ताज्यूहरूसँग गरेको प्रत्यक्ष कुराकानी सम्झियो।
त्यो क्षणमा, आफ्ना आमालाई अन्तिम श्वासमै पुकारेका निर्दोष भाइहरूको आवाज अझै मेरो कानमा गुञ्जन्छ। आँसु थाम्न नसकेर मैले “आमा भएर हेर” कविता रुँदै लेखेको र आमाहरूलाई समर्पण गर्दै रुँदै वाचन गरेको क्षण फेरि उस्तै पुनर्जीवित भयो- झस्कायो । म सोच्न थाल्छु—के त्यो भावना, त्यो पीडा, त्यो कविता कहिल्यै मर्न सक्छ? पक्कै छैन।
त्यो आँसुमा डुब्दै, मैले अपहृत विपिन जोशी भाइलाई सम्झेँ। आफ्ना साथीहरूको प्राण बचाउन वीरतापूर्वक अगाडि सरेको उनको कथा मेरो आत्मामा गहिरो घन्टी बजाउँछ। उनी अहिले प्रत्येक दिन कसरी बिताउँदै होलान्? कसरी अन्धकारमा उज्यालो खोज्दै होलान्? कसरी बुबा-आमा र बहिनीलाई सम्झिँदा हुन्, उनका जीवनका सपनाहरुलाई कसरी सम्झाउँदा हुन् ? पलपल मृत्युको मुखमा बसिरहँदा त्यो त्रासबाट कसरी आफूलाई धैर्यतापूर्वक राख्दा हुन् ? परिवारको पीडा सम्झे, उनको आमाले कसरी आफूलाई प्रत्येक दिनहरु पलहरुमा सम्हालिरहेकी छिन् भनेर सम्झे, मैले आफ्नै मुमाको घटना सम्झे देवेन्द्र दाजु परलोकमा जाँदा वियोगको पीडाले भारतका सबै मन्दिरहरूमा छोरो खोज्दै प्रार्थना गर्दै जानुभयो, पूज्य मुमाका त अरु पनि छोराहरुतैपनि चित्त बुझाउन सक्नुभएन। विपिनको आमाको त सिर्फ एउटै मात्रै सन्तान थिए। भनेर आँसुसँगै कुरा गर्न मन लाग्यो। त्यो कल्पनाले मेरो हृदय भत्किन्छ। उनी पक्कै त होलान्- फेरि झसङ्ग बनायो। गाँजा पट्टिको बोर्डरमा पुगेर उनले सास फेरेको सुन्न र अनुभूति गर्न मन लाग्यो। “ विपिन भाइ तपाईँ एक वीर र साहसी नेपाली युवा- बहादुरी गोर्खाली हो, तपाईं हाम्रो गौरव हो, तपाईँ नेपालको भविष्य हो, देशको तपाईँलाई खाँचो छ हामी लिन आएको” भनेर त्यहीँ पुगेर भन्न मन लाग्यो। त्यसैले तुरुन्तै इजरायल जाने, उनी जहाँ जहाँ उनी प्रत्येक साथीहरुसँग हाँस्ने गर्थे, सपनाका कुरा गर्ने गर्थे, आमा र बहिनी संवाद गर्थे । उनी पीडासँगै हराए तर जहाँ साहसका पाइलाहरू छोडे—त्यो ठाउँ छुन मन लाग्यो।
नेपालीहरूले शान्तिको लागि रगत बगाएको भन्ने महसुस गर्न मन लाग्छ। धर्ती माता को आशीर्वाद लिएर धर्तीलाई नै सन्देश दिन मन लाग्छ। अझ गहिरो त, उनको बाबु–आमा र बहिनीले हरेक बिहान र हरेक साँझ उनको सम्झनामा बगाउने प्रेम आशाको आँसु महसुस त्यही पुगेर गर्न मन लाग्यो।
त्यसैले, इजरायलमा न्याय र मुक्तिका लागि लडिरहेका प्रत्येक नेपालीहरूको आवाजसँग मेरो आवाज मिसाउन मन लाग्छ। आफ्ना छोराको प्रतीक्षामा ढुकढुकी धड्काइरहेकी आमाको पीडामा हात थाप्न, उनको आँसु सुकाउन, उनको आकाशभरि टाँसिएको आशालाई थाम्न— युद्ध क्षेत्रमा जाँदा, म जस्तो पनि बलिदान गर्न तयार छु भन्ने संकल्प मैले ताराहरूसँग नै गर्दै गएँ। आफ्नो दाजुको न्यानो स्नेहको अँगालो, हाँसो र संरक्षकत्व कुरिरहेकी बहिनीलाई “बहिनी तिम्रो आशा विश्वास र भरोसा निराशा हुने छैन” भनेर त्यही पुगेर भन्न मन लाग्यो । मैले छोरी चिन्ता नगर्नु र मलाई आशीर्वाद पठाउनु भन्ने तिमीलाई सन्देश र प्रार्थना पठाउँदै यही संकल्प गरे यो रात ! बिहानीको १ बजिसकेको रहेछ। तर मेरो आत्मा अझै ताराहरूसँग संवादमै थियो— कुनै उल्का अथवा चहकिलो ज्योति आकाशमा खोज्दै ।
त्यो आँसुमा डुब्दै, मेरो मन अपहृत नेपाली वीर युवा विपिन जोशी भाइतर्फ बग्यो। उनले आफ्ना साथीहरूको प्राण बचाउन साहसपूर्वक अगाडि सरेको कथा मेरो अन्तरात्मामा घन्टीझैँ गुञ्जिरहेछ।
अहिले उनी कसरी बिताइरहेका होलान्? कसरी अन्धकारभित्र उज्यालो खोज्दै होलान्? कसरी आमाबुबा र बहिनीको सम्झनामा आँसु पुछ्दै, सपनाका टुक्राहरू सम्हाल्दै बसिरहेका होलान्? परिवार, साथीभाइ,नेपाल देश लाई के भन्दा हुन् ! मृत्युको मुखमा हरेक पल अडिँदा, कसरी आत्मबलले आफूलाई सम्हाल्दै होलान्? त्यो पीडा सम्झँदा मेरो मन उनकी आमातर्फ गयो —
एक आमा, जसले आफ्नो एकमात्र सन्तानका सम्झनामा हरेक बिहान आँसु र प्रार्थनाले दिन सुरु गर्छिन्। त्यो पीडा मैले आफ्नै मुमाको पीडामा एउटा आमाको पीडा- वेदना सुनेको थिएँ, अनुभूति गरेको थिएँ अन्तहृदयबाट जब देवेन्द्र दाजु परलोक गए, उहाँले भारतका प्रत्येक मन्दिरमा बेहोशी बन्दै छोरो खोज्दै हिँड्नुभएको थियो।
विपिनको आमा त झन् एउटै छोराको आमा —त्यो सोच्दा आँसुहरू आफैं बोल्न थाले। मेरो हृदय भत्कियो, तर त्यही पीडाले मलाई अझ दृढ बनायो। गाजाको सीमासम्म पुगेर, त्यही माटोमा उभिएर विपिन भाइको सास, उनको स्पन्दन, उनको साहस महसुस गर्न मन लाग्यो।
“विपिन भाइ, तपाईं वीर गोर्खालीको सन्तान, नेपालका गौरव र आशा हुनुहुन्छ। देशलाई तपाईंको खाँचो छ। हामी तपाईंका लागि, नेपालका लागि तपाईँलाई लिनलाई यहाँ आएका हौं।”
त्यही सन्देश त्यही पुगेर हावासँगै पठाउन मन लाग्यो।
इजरायलमा म त्यही ठाउँहरूमा पुग्न चाहन्छु —
जहाँ उनी हाँसन्थे, साथीहरूसँग सपना बाँड्थे,
आमा र बहिनीलाई सम्झन्थे, मेरो चिन्ता नगर्नु म सब ठिक छु चाँडै आउँछु भन्थे उनीहरुलाई चिठ्ठी लेख्थे र आफ्नो भविष्यको योजना कोर्थे। त्यो माटो छुन मन लाग्छ — जहाँ उनले साहसका पाइलाहरू छोडेका छन्। नेपालका सन्तानहरूले शान्तिको लागि रगत बगाएका छन् भन्ने सत्यलाई म आफ्नै नशा–नशामा महसुस गर्न चाहन्छु।
सृष्टिआमाको, जननीको आशीर्वाद लिएर, म यही धर्तीलाई सन्देश दिन चाहन्छु — शान्ति, प्रेम र सद्भाव, मानवता र सहअस्तित्वको सन्देश!
सबभन्दा गहिरो त, म त्यो पीडामा पुग्न चाहन्छु —
जहाँ उनका बाबु–आमाको मुटु हरेक साँझ ढुकढुकीसहित नाम लिन्छ,
जहाँ बहिनी आँसु र आशाका धागोमा उनको प्रतिक्षा बुनिरहेकी छिन्।
त्यसैले, इजरायलमा न्याय र मुक्तिका लागि लडिरहेका प्रत्येक नेपाली हृदयको आवाजसँग म आफ्नो आवाज मिसाउन चाहन्छु।
विपिन आमाको आँसु सुकाउन, उनको आकाशभरि टाँसिएको आशालाई थाम्न, म युद्ध क्षेत्र पुगेर पनि प्रेम र शान्तिको उज्यालो फैलाउन तयार छु- अब म जस्तो पनि बलिदान लिन संकल्पित छु।
त्यही संकल्पका साथ, मैले ताराहरूसँग संवाद गरेँ — बहिनीहरूलाई प्रतिज्ञा गरेँ, “तिमीहरूको विश्वास कहिल्यै निराश हुने छैन।”
छोरीलाई तिमीलाई सन्देश पठाएँ —“चिन्ता नगर्नु, म प्रेम र शान्तिका लागि निस्केको छु, आशीर्वाद पठाइदेऊ, आमालाई सम्झाइदेउ !”
त्यो रात चिसो हावा मेरो शरीरलाई गर्दै बहिरहेको थियो, शान्तिको सन्देश दिइरहेको थियो, बिहानको एक बजिसकेको थियो, तर मेरो आत्मा अझै ताराहरूसँग बोलिरहेथ्यो — कुनै उल्का वा प्रकाशको संकेत खोज्दै,
नेपालका प्रत्येक आमाको प्रार्थना, प्रत्येक आशाको धड्कन बोक्दै।
मलाई सारै पीडा भयो रातभरि, सुत्न सकिन बिहानै अगाडि बढ्ने संकल्प गरे ।
पेन्सिलभेनिया पूजा राम्रोसँग भयो । हाम्रो आफन्त सानो बाबुलाई खुवाउन धेरै कठिन रहेछ। म उहाँसँग बक्सिङ खेल खेल्दै खेल्दै गरेको थिएँ, त्यही सुरुमा उहाँले एक थाल माम थपेर खानुभयो। । उहाँको मातापितालाई पनि थाहा थिएन म उहाँसँग किन यसरी खेलिरहेको थिएँ भनेर । म सोचिरहेको थिएँ कुनै इजरायली अथवा प्यालेस्टाइनी बच्चासँग खेलिरहेको छु। मैले हरेक यहाँका बच्चालाई त्यही खुसी खोजिरहेको बच्चा देख्न सुरु गरिसकेको रहेछु। अचम्मको घटना त्यतिखेर घट्यो, जब फर्किनु अगाडि भिनाजु र ठूलो बुबा हामीसँगै बसिरहेको थियौ र भिनाजुले इजरायल-गाजाको कुरा निकाल्नुभयो । दुवै देशमा धेरै धेरै निर्दोष मानिस र बच्चाहरु मरिरहेको कुरा मैले झैँ उहाँले पनि महसुस गर्नुभएको र निकासको लागि धेरै चिन्तित रहनुभएको कुरा र नेपाली युवा विपिनको लागिको लागि पर्याप्त आवाज नपुगेको कुरा समेत जनाउनुभयो।
भिनाजुले विश्वले बच्चाहरूलाई बचाउन र शान्तिको लागि सबैले पर्याप्त गर्न सक्ने नगरेको देख्दा र आफूले केही गर्न सकेकोमा साह्रै दुःखी भएको बताउनुभयो । ठूलो बुवाले के भन्नुभयो भने संसारमा यसरी संगीतमा झुमिरहेका मानिसहरूलाई पछाडिबाट गएर बच्चाहरुलाई अन्यायपूर्वक बिना कारण मारिँदा, हत्या गरिँदा, सबैका अगाडि भोकभोकै मर्दा पनि बचाउने कोही पनि रहेनछ, भगवान त छन् ? भनेर प्रश्न गर्नुभयो। बिपिन जोशीको लागि अझै धेरै पहल गर्नुपर्ने कुरा बताउनुभयो, नेपाल सरकारदेखि हामी सबै हामी सबै नामर्द रहेछौँ भन्नुभयो । त्यही क्षण मैले उहाँको आँखामा हेरिरहेको थिएँ- केही बोलिन । उहाँहरुलाई थाहा थिएन म भर्जिनाबाट एउटा केही गर्ने सङ्कल्प बोकेर आएको थिएँ भनेर । मलाई झन् झस्काइदियो । मलाई लाग्यो — हामी पक्कै नामर्द छैनौँ- विपिन ज्यूको लागि म त्यही गएर लड्नुपर्छ भन्ने अठोट झन् बढ्यो, रगतको मात्र दाइभाइको नाता हुँदैन भन्ने कुरा कुरामा म दृढ र स्पष्ट बने । किन कोही बच्चाहरूको लागि सायद पर्याप्त बोलिरहेको छैनन् ? हो ती हाम्रा बच्चाहरू होइनन् ! त्यसै कारण हो ? यही हो मानवता ? भनेर कसैले मलाई प्रश्न गर्यो !
इजराइलमा रहेका सम्पूर्ण परिवारहरू अमानवीय निन्दनीय घटनामा जसजसले आफ्नो परिवार सदस्य गुमाउनुभयो, जो बन्धकहरू को परिवार हुनुहुन्छ, यस्तै यस्तै प्रेम, करुणा, आशा, भरोसामा बसेका प्रत्येक आमाहरूको प्रत्येक परिवारहरूको प्रत्येक दाईहरूको, प्रत्येक बहिनीहरूको, प्रत्येक छोरीहरूको, प्रत्येक आमाहरूको, प्रत्येक परिवारको जो गाजामा बन्दी बनाएर राखिएको छ, उनीहरूको कथाको महसुस गरे अनि बिपिनजीसँगै उनीहरूको लागि इजराइलमै पुगेर प्रार्थना गर्ने, शान्तिको कामना गर्ने र मुक्ति र न्यायको लागि उनीहरुलाई पनि एकबद्ध रूपमा आवाज र साथ दिने संकल्प गरे । उहाँहरूको लागि पनि आवाज बन्दै विश्व मानवीय शान्तिको दूत बन्ने संकल्प गरे।
राती आएर फेरि एकपटक समाचार हेर्न मन लाग्यो र मैले google गर्दा international Business Times को समाचार माथि आयो र त्यो पढे । त्यो समाचार यस्तो थियो :
https://www.ibtimes.com/famine-starvation-challenges-defining-gazas-plight-3779498
अब ममा आँसु बगिरहेको थिएन, मेरो करुणा र पीडा प्रेममा, शक्तिमा अनि कर्तव्यमा बदलिसकेका थिए । म नरोकिने गरी आफ्नो कर्म पथमा अगाडि बढिसकेको थिएँ।
बच्चाहरु भोकभोकै भोकमरी र कुपोषणबाट मरिरहेको एक वर्षअघि नै जुन २५, २०२४ मा सीएनएनले समाचार दिएको थियो। त्यतिखेरै पीडा भएर मैले त्यो समाचार सेभ गरेको थिएँ। यसरी पहिलै थाहा हुँदा पनि किन विश्वले बच्चाहरूको लागि पर्याप्त तयारी गरेन भनेर आफैले आफैलाई प्रश्न गरे ?
https://www.cnn.com/2024/06/25/middleeast/israel-gaza-children-starvation-malnutrition-intl
https://www.cnn.com/2024/07/30/world/video/gaza-children-day-in-the-life-karadsheh-pkg-intl-digvid
https://www.cnn.com/2024/06/25/world/video/gaza-malnutrition-children-crisis-hancocks-pkg-digvid
प्रिय छोरी कृपा,
म एउटा भिडियोमा पुगेँ—जहाँ गाजाभित्र ”जना” नामकी १२ वर्षीया एक सानी छोरी देखेँ। ऊ आफ्ना स-साना हातहरूले परिवारलाई बचाउन, खाना जुटाउन ज्यान जोखिममा हालेर संघर्ष गरिरहेकी थिइन्। छोरी, यो दृश्यले मेरो हृदय भत्काइदियो। यस्ता घटनाहरू त्यहाँभित्र र संसारमा अन्त नभएका पनि देखेका पनि होइनन्, हाम्रै देश नेपालमा पनि सायद कति छोरीहरू यसरी नै यो भन्दा पनि कठोरसँग संघर्ष गरिरहेका होलान् सायद तर आफूलाई कुन घटनाले चाहिँ बिउँझाउँदो रहेछ त्यो थाहा हुँदो रहेनछ।
https://www.youtube.com/watch?v=tG_DPdBqXGk
तिमी जस्तै उमेरकी, जसले किताब बोकेर स्कुल जानुपर्ने, साथीहरूसँग खेल्नुपर्ने, रमाइलो गर्दै आफ्ना सपनाहरू खोज्नुपर्ने हो—त्यो जना ले भने आफ्नो बाल्यकाल बेचेर परिवारलाई बचाइरहेकी छ। संसारमा कति जना साना साना “जना” हरु होलान् ? कति भाइकै लागि, बहिनीहरूको लागि, आमाबाबु कै लागि, आफ्नै लागि भोकसँग लडिरहेका ? खान नपाएर मृत्युको पन्जाबाट पलपल बच्न खोजिरहेका बालबालिकाहरूलाई के उनीहरूलाई हामीले सहयोग गर्नु पर्दैन र छोरी ?
मैले सयौं भिडियोहरू देखेँ—जहाँ निर्दोष बालबालिका एक टुक्रा रोटी, एक घूट पानी नपाएर आफ्नै आमाको काखमै प्राण त्यागिरहेका थिए।
https://youtu.be/PtORw_iJx4Y?si=uV-2WQTMnJWvoHIs
त्यो दृश्य हेरेपछि म भित्रभित्रै भत्किएँ। आँसु बगाएँ, र मनमा एउटा प्रश्न गड्यो—”संसारमा खरबौं कमाउने धनाढ्यहरू छन्, ठूला ठूला राष्ट्र, युनाइटेड नेसन, एनजीओ, आइएनजीओहरू छन्—तर पनि किन अझै बच्चाहरू भोकै मरिरहेका छन् ?” हामी कस्तो संसारमा बाँचिरहेका छौँ ?
संसारका कुनाकाप्चामा आज पनि युद्ध, आतंक र घृणाले निर्दोष बालबालिकाहरूको हृदय च्यातिरहेको छ। कोही आमा वियोगमा रुँदैछिन्, कोही बाबुको आँसु बग्दैछ — र ती साना नयनहरूले अझै पनि प्रेमको उज्यालो खोजिरहेका छन्।
म उनीहरूलाई सम्झन्छु — ती निःशब्द पीडाहरूलाई, ती असहाय आत्माहरूलाई — र आफैंसँग प्रश्न गर्छु, यी नानीहरूको रक्षा गर्ने आखिर को हो ?
उनीहरू बाँचेको भए आमा, पिता, हजुरआमा, हजुरबुबा हुन्थे, के हामी सबै उनीहरूको अहिलेको अङ्कल-आन्टी, आमा होइनौं ? पिता होइनौं ? हजुरआमा, हजुरबुबा होइनौं ? यदि हामी मौन बस्यौं भने, ती बच्चाहरूको क्रन्दन हाम्रो आत्मामा प्रतिध्वनित हुनेछ।मेरा दाइले एक दिन भनेका थिए — “अन्याय गर्नु पाप हो, तर अन्याय सहनु पनि पाप हो।”
साँचै, जब हामी अन्याय देखेर पनि मौन रहन्छौं, तब हाम्रो मौनता नै अपराध बन्छ।
त्यसैले छोरी सबैलाई भन्न मन लाग्यो, सगरमाथाको टुप्पोमा गएर कराउन मन लाग्यो, New York to statue of liberty सँगै ज्वाला बोकेर उनलाई आँखा खोलेर हेर भन्न मन लाग्यो।
अनि मानव जातिलाई भन्न मन लाग्यो;
आउनुहोस् अब अति भयो चुप लागेर नबसौँ, अब हामी करुणाको आवाज बनौं —
ती निर्दोष बालबालिकाहरूको आँसुलाई प्रेमको संकल्पमा रूपान्तरण गरौं,
र मानवताको यो अन्धकार यात्रालाई प्रकाशको बाटोमा फर्काऔं।
छोरी, अनि मैले सृष्टिकर्ता — जसलाई हामी ‘भगवान्’ भन्छौँ — निहुरेर प्रश्न गरेँ,
“किन यति निर्दयी देखिनुभयो, हे परमेश्वर?
किन निर्दोष बालबालिकाहरूको आँखामा डर, पीडा र रगतको प्रतिबिम्ब छ?
के गल्ती गरे यी पवित्र आत्माहरूले?”
मैले भगवानकी आमालाई पनि सोधेँ —
“हे दिव्य माता, तपाईंका सन्तानहरूले यति अन्याय किन भोगिरहेका छन्?
किन युद्धको रुदन अझै थामिएको छैन?”
तर आकाश मौन रह्यो,
उत्तर कुनै दिशाबाट आएन — केवल मौन, तर अर्थपूर्ण मौन।
त्यो मौनभित्र मैले महसुस गरेँ —
दोष भगवानको होइन, दोष त हाम्रो हृदयको अन्धकारमा छ।
हामीले प्रेम बिर्स्यौँ, करुणा हरायौँ, मानवता बिलायौँ,
त्यसैले संसार पीडाको दलदलमा डुब्दै छ।
त्यो क्षणमा मेरो आत्मामा तीव्र संकल्प जन्मियो —
घृणा, आतंक, युद्ध र अमानवतालाई बिलम्ब नगरिकन
प्रेम, योग, ध्यान, ज्ञान, करुणा र मानवताले जित्नुपर्छ!
जस्तै महासागरमा ज्वारभाटा उठ्छन्,
मेरो चेतनामा पनि रूपान्तरणका तरंगहरू उठे।
तर कुनै अदृश्य स्वरले भन्यो —
“यी केवल ज्वारभाटा होइनन्,
यी त चेतनाको सुनामी हुन् —
जुन तिमीले संसार रूपान्तरणका लागि बोकेका छौं”।
त्यो संकेतले मलाई चेतनाको गहिराइसम्म पुर्यायो,
म शून्यताभित्र पसेँ, दिव्य दृष्टिले अनन्तलाई निहालेँ,
त्यो अनुपम क्षणमा, आफैंलाई ब्रह्माण्डसँग एकाकार गरे
सम्पूर्ण सृष्टि र म एउटै ऊर्जा बन्यौँ —
अनि प्रेममा आफूलाई रुपान्तरित गरे ! म नै करुणा बने ! म नै मुक्ति बने !
मलाई निश्चय भयो —हरेक मानवभित्रको मानवीय ईश्वरतालाई बिउँझाउने शक्ति बने !
त्यो क्षण मैले आफैलाई प्रश्न गरेँ—”मैले के अब ईश्वरलाई दोष दिन मिल्छ ? के त अब म मौन बसिरहन मिल्छ ?” हरेक “म”हरू हरेक “हामी”हरूमा रूपान्तरण गर्ने दिव्यकर्म बोधको रहस्य यही “प्रेमको प्रकाश” भएको अनुभूति गरे, अनि छोरी सृष्टिको यो दिव्य अनुपम सन्देश “प्रेमको प्रकाश बन्नु” सबैलाई यही हरफबाट आत्मा उपहारको लागि प्रेमपूर्वक अर्पण गरे !
मलाई सम्झना आयो, मैले युद्ध रोक्न लेखेको सानो कविता। त्यहाँ मैले भनेको थिएँ— “म पनि मानव चेत नै हुँ, एउटै सिक्काको अर्को पाटो
तँ विध्वंशकारी होस् भने म सकारात्मक सिर्जनशील चेतना हुँ
तँ घृणा, आतङ्क फैलाउदै जा
म प्रेम, शान्ति, र सद्भावको एकता फैलाउदै जाने छु
तँ विध्वंश र विनाश गर्दै जा
सृजना र सम्बृध्दि गर्दै जाने छु”। अहिलेलाई सोही कविता अर्पण गर्दछु;
https://youtu.be/PtORw_iJx4Y?si=AfJUj6spuPmra8mb
अब तिमीलाई हाम्रो इजरायलमा हराइरहनुभएको नेपाली विद्यार्थी दादा विपिन जोशीको रिहाइको लागि र विश्व शान्तिको लागि मेरो ज्ञान र क्षमताले भ्याएसम्म के के कोसिस गरे बताउन गइरहेको छु।
सर्वप्रथम नरसंहार-अमानवीय घटना घटेको दिन अक्टोबर ७,२०२३ मा समाचार प्रत्यक्ष प्रसारण गर्दागर्दै करुणामा डुबेर जन्मेको कविता “आमा भएर हेर” ले जन्म लियो।
जहाँ विपिन दादाको कथा पनि छ;
यो कविता आमाहरू र बालबालिकाहरूको लागि करुणाको अनन्त स्वर बन्नेछ।
यो प्रेमको शाश्वत सन्देश बोकेर मुक्ति र मानवताको यात्रामा अटल अठोट बन्नेछ।
यो उज्यालो युगको दिपशिखा बन्नेछ, नयाँ युगपरिवर्तनको पवित्र आधार बन्नेछ।
यो चेतनाको उज्यालो किरण बन्नेछ — अन्धकार भित्र हराएका आत्माहरूलाई जागृत पार्ने।
र यो सधैं अमर रहनेछ — आमाहरूको साहस, प्रेरणा, सहनशीलता र निस्वार्थ प्रेमको दिव्य कथा बनेर।
उक्त मानवीय कविता धेरैलाई निरन्तर सुनाए, अनि त्यसलाई भिडियोको रुपमा नोभेम्बर 2023 मा वाचन गरेर रेकर्ड गरे धेरै साहित्यकारज्यूहरूलाई न्यायको लागि साहित्यमा बोल्दिन अनुरोध गरे।
अहिले त्यसको परिमार्जित संस्करण https://www.voiceofkabin.com/ मा “कविता सो” को रूपमा हेर्न र सुन्न सकिनेछ।
म अहिले तिमीलाई इजरायलबाट पत्रलाई निरन्तरता दिइरहेको बेला यही कविताको इजरायलमा लोकार्पण गरेर अमेरिका फर्किने तयारीमा छु।
कविता लोकार्पनको भिडियो यहाँ राखिएको छ;
Video
यहाँ आइपुग्दा, मैले के के गरे त ?
नोभेम्बर १७ २०२३ मा इजरायलका प्रधानमन्त्री र तत्कालीन हमासका नेता दुवै जनालाई विपिन दादाको रिहाई, युद्धविरामको लागि अनुरोध र प्रस्ताव सामाजिक सञ्जाल र हुलाक मार्फत पठाएको थिए, यसरी;
A Peace appeal to Prime Minister of Israel
Mr. Benjamin Netanyahu
Honorable Prime Minister of Israel
The Prime Minister’s Office, Public Enquiries Department
Kiryat Ben Gurion, Building C
Jerusalem 91950, Israel
Date: November 17, 2023
Subject: Urgent Appeal for Humanitarian Consideration and Peaceful Dialogue
Dear Prime Minister,
I hope this letter finds you well in these difficult times. My name is Kabindra Raj Sitoula, originally from Nepal—a land that cherishes peace—and currently residing in the United States. I am writing to you today with a heartfelt plea.
First and foremost, I would like to express my deepest condolences for the lives lost in the Hamas attack on southern Israel on October 7. The tragic loss of approximately 1,200 people, along with the taking of over 250 hostages, is deeply saddening. My sympathies extend to all those injured, and I wish them a speedy recovery. I can only imagine the immense pain that each affected family is enduring. I may don’t know deep root cause of this fight and war but my I’m a believer, advocate and lover of PEACE and LOVE and sending this peace appeal to you and your people.
In light of this, I would like to begin with a simple but profound prayer:
PEACE… PEACE… PEACE…
Among the 1,200 victims, ten were from Nepal, and among the thousands injured, at least four were Nepalese students participating in an agricultural learning program. Additionally, one of the 250 hostages is believed to be Mr. Bipin Joshi, a Nepalese student in the same program. He went to Israel with the simple yet noble goal of furthering his education and returning to Nepal to contribute to its agricultural development. He has no political or militant affiliations and has never harbored any intent to harm anyone in Israel or Gaza Strips.
I recently spoke with Mr. Joshi’s father, who shared the heartbreaking news that his mother’s health has deteriorated significantly since her son’s capture. She holds on to the hope of reuniting with her only son. In light of this, I humbly request your intervention to help locate and secure Mr. Bipin Joshi’s safe release so that he may return home to his grieving family.
Furthermore, I strongly believe that humanitarian-driven dialogue is the key to achieving lasting peace. Therefore, I earnestly appeal to you to consider initiating discussions aimed at ceasing hostilities and fostering universal peace. The ongoing war has inflicted immense suffering on innocent civilians—children, women, the elderly, the disabled and all innocent civilians. I fully acknowledge the deep wounds this conflict has caused and once again extend my sincerest condolences for all lives lost.
A swift diplomatic approach could prevent further loss of innocent lives and lay the foundation for a peaceful resolution. Your leadership in this moment is crucial. History has shown that conflicts can be resolved through dialogue, understanding, and mutual respect.
Dear Mr. Prime Minister, Israel has demonstrated in the past that it values peace above all else. Your nation has inspired the world by producing leaders like Ex-Prime Yitzhak Rabin Minister and Ex-Prime Minister Shimon Peres and many others, who were not just warriors for Israel but champions of peace for humanity. Mr. Peres was a widely respected figure, admired not only in Israel but globally. Wherever he traveled, people listened by heart to him. In 2004, when Mr. Peres was asked how he wanted to be remembered, he did not speak of his long career in public service. Instead, he said: “I would like that somebody would write about me that I saved the life of one single child. This will satisfy me more than anything else.”
Mr. Prime Minister, these words have deeply inspired me as its great value and meaning. We still have the opportunity to bring hope, love, and inspiration to the thousand’s innocent children of Israel and Gaza. They can become ambassadors of peace rather than warriors of war, for true security lies in coexistence, not conflict. As neighbors, the only way forward is through mutual respect and harmony.
We must embrace peace as a holy divine duty—one entrusted to us by our forefathers.
Instead of rifles and rockets, we can give children books and pens.
Instead of enmity, we can foster friendship.
Instead of hatred, we can teach love!
Instead of fear, we can instill hope!
Instead of restless nights, we can give them sweet dreams!
And
instead of fighter jets in the sky, let them enjoy the simple joy of flying kites with laughers and fun!
Dear Mr. Prime Minister, nothing is impossible. You are a great leader of the world and of that great nation, let us envision a future where an Israeli child and a Palestinian child can freely visit each other’s lands, play together, and show the world the power of peace and love to live in the harmony. Let us work toward a world where future generations do not dream of war but instead lead the world with their talents and human aspirations. Israel can once again rise as a beacon of peace and compassion.
Honorable Dear Mr. Prime Minister, I have a desire and dream to visit the ancient and beautiful land of holy Israel someday and meet the Nobel peace winners Yitzhak Rabin and Shimon Peres family and great people of Isreal. Waiting for a peaceful time.
At last, I request and pray for the safe release and return of innocent international Nepali student Mr. Bipin Joshi and all other respected hostages.
Thank you very much.
With deepest respect and hope,
Kabindra R. Sitoula
ksitoula@gmail.com
Aldie, Virginia, United States of America
A Peace appeal to Hamas Leader
Mr. Ismail Haniyeh
Hamas Leader
Chairman of the Political Bureau
Gaza Strip office, Gaza Strip.
Subject: Urgent Appeal for Humanitarian Consideration and peaceful Dialogue.
Date: November 17. 2023
Dear Mr. Ismail Haniyeh/Current Hamas Leader
I trust this letter finds you well on this very difficult day and time. My name is Kabindra Raj Sitoula, originally from peace loving land-Nepal and currently residing in the United States. I am writing to you today from my Canada trip with a plea that is deeply important to me, original letter was mailed to your office in Gaza strip last week from USA. But I couldn’t find proper address and so I’m also posting it in my personal social media page as well.
Firstly, I would like to express my deepest condolences for all lives lost in the Gaza Strip conflict and sympathy for all injured people wishing a speedy recovery. I may don’t know deep root cause of this fight and war but my I’m a believer, advocate and lover of PEACE and LOVE and sending this peace appeal to you and your people.
I would like to start with a peace pray in the region and for your country;
PEACE…PEACE…PEACE…
NOW, I would like to address the matter of Mr. Bipin Joshi, a student from Nepal who is believed to be currently held captive in Gaza since October 7 incident. Mr. Joshi went to Israel with the simple but golden objective of pursuing his studies and return Nepal after completion of study in agriculture and serve in his village. He is not affiliated with any political or militant group and never have an interest to harm Hamas in Gaza Strip and have respect people of Gaza. I recently spoke with his father, who conveyed distressing and touching news of his mother’s deteriorating health since her son’s capture. She is desperately waiting to meet her only son with great hope. So, I humbly request your kind intervention and help to locate and release of Mr. Bipin Joshi to ensure a safe reunion with his mother and family, who eagerly awaits his return.
Secondly, I firmly believe that the mutual dialogue based on humanitarian ideals is key to resolving conflicts permanently. Therefore, I earnestly request you to consider initiating a dialogue to cease hostilities immediately cultivate universal peace. The ongoing Gaza the Hamas – Isreal war has taken tolls on the lives of innocent children, women, seniors, disabled, individuals, refugees and all innocent civilians. I totally understand the very deep pains and sufferings there due to this. I again want to express my deepest condolences to all those who have lost lives and have great sympathy for all families who survived and have injured due to war.
An earliest diplomatic approach can potentially save further innocent lives and pave the way to a peaceful resolution and your role would be very important and crucial for this mission. Differences definitely can be resolved by discussion, dialogue and mutual understanding.
Dear Mr. Haniyeh, allow me to share a personal story that has left a lasting impact on me. Back in the 1990s of my initial student life in USA, I had a passionate lifetime dream of meeting Nobel Peace Prize laureates like Nelson Mandela, Mother Teresa, Martin Luther King, Jr. and many. When Mr. Yasser Arafat was awarded the Nobel Peace Prize in 1994 with Israeli Prime Minister Yitzhak Rabin and that time foreign Minister Shimon Peres, I had a unexpected privilege of meeting a gentleman from Gaza in Arlington Virginia USA who played a vital role in making my lifetime dream a reality to meet a Noble Peace winner President Yasser Arafat in 1999. He facilitated my meeting with Palestine President Mr. Arafat in Washington DC, and it was a profound experience that I will be forever sentimentally cherished.
I had invited President Arafat to visit my birth country of peace Nepal and he also had invited me to visit the beautiful Palestine State (picture included). So, I would like to remind the peace-loving Palestine people and I understand that they might be voicing for their cause and freedom.
I always remember this part of speech of given by President Arafat speech at Nobel Peace Prize acceptance program: “We celebrate the reawakening of creative forces within us and restore the war-torn home that overlooks the neighbors…. where our children shall play together. We shall discover ourselves in peace more than we have with war and confrontation”.
In closing Mr. Haniyeh. peace talk is the ultimate solution for the current crisis, and I very sincerely request for both parties to come to the table bravely to end this war.
I very humbly request you for help to locate and release of Mr. Bipin Joshi and all other hostages. I do express my respect for the great people of Gaza strip and Palestine State and my desire to visit your beautiful nation one day as Mr. Arafat have invited to me back in 1999. I dream of seeing a peaceful and prosperous Gaza Strip and west Bank, and believe that through open communication, love, understanding and harmony, we can resolve any problems and we can certainly work towards a brighter future and happier world for all of us. The world is our home, and we are ONE FAMILY.
We must embrace peace as a holy divine duty—one entrusted to us by our forefathers.
Instead of rifles and rockets, we can give children books and pens.
Instead of enmity, we can foster friendship.
Instead of hatred, we can teach love.
Instead of fear, we can instill hope.
Instead of restless nights, we can give them sweet dreams.
And
instead of fighter jets in the sky, let them enjoy the simple joy of flying kites.
Thank you for your time, great efforts and consideration. I truly hope that this letter reaches you with the sincerity and urgency it carries, best wishes for permanent ceasefire and peace.
At last, I request and pray for the safe release and return of innocent international student Mr. Bipin Joshi from Nepal and all other respected hostages.
Sincerely,
Kabindra Sitoula
Toronto, Canada
November 23, 2023
(Permanent address
Aldie, Virginia USA)
अर्जेन्ट शान्तिवार्ता र युद्धविराम को अपिल र माग गर्दै नेपाली विद्यार्थी बिपिन जोशीदादा को रिहाई र युद्ध विरामको लागि आफूले पहिला इजरायल र हमासलाई समेत पहल गरेको जानकारी गराउँदै संसारका आदरणीय नेताहरू र संयुक्त राष्ट्र संघलाई अवगत गराउँदै संसारले प्रेम दिवस (भ्यालेन्टाइन डे) मनाइरहेको बेला फेब्रुअरी १३, २०२४ त्यही साँझमा युद्धविरामको वार्ताको सफलताको कामना गर्दै, बिपिन जोशीज्यू र अरु होस्टेजको सुरक्षित र शान्तिपूर्ण रिहाएको कामना गर्दै र विश्व शान्तिको लागि पनि अपिल गरे भिडियो मार्फत, यसरी;
https://youtu.be/B7Zb3moeOWE?si=jPGQweG9QHXY3TXp
अगस्ट १४ २०२५ मा इजरायल र हमास नेतृत्व बीच हुन लागेको शान्तिवार्ताको लागि शुभकामना सन्देश दिँदै तिमी,ईसा,अनुश्र,अभनि को सहयोगमा मैले बच्चाहरूको लागि रचेको गीत पोएमका रुपमा पठाएँ। यो गीत संसारभर युद्धमा परेका र मारिएका बालबालिकाहरूको सुरक्षा र संरक्षणका लागि, उनीहरूलाई न्याय, अधिकार र स्वतन्त्रताको प्राप्तिका लागि समर्पित छ। यो गीतले हाम्रा हृदयका सबै प्रेम, आशिर्वाद र शक्ति त्यही निहत्था बालबालिकाहरूलाई अर्पण गर्न चाहन्छ।
Hello and Namaste my Name is Kabin Sitoula I am a poet
Today I’m here with a English poem for children
10 months before a war started in middle east between Hamas from Gaza Strip and Israel, since than over 42 thousand people have been died between two countries and over 100 thousand injured, majority are children. Why a child has to died, killed and they have to sacrificed her/his life for a war, in the wars, that is not a reason a child come to earth. In fact, we don’t need a war, so no innocent people have to die.
I would like a give a message from my poem for children.
Tomorrow Aug 14, 2025 a peace talk is going to happen between 2 Israel and Hamas leaders with great efforts of USA, Qatar, Egypt, United nations, others countries and many organizations. We thank you and appreciate for this wonderful peace effort and humbly request for Israel and Hamas group to come to the cease fire and bring the peace, humanity and save children lives and give them life and hope.
This is a pray for the peace as well Thank you very much
This time my daughter Kripa and her cousins are helping me to give this message from my poem and I thank them for becoming a voice of global children.
I’m Isha Sharma, I’m Anushree Sitoula, I’m Kripa Sitoula, I’m Avani Sharma
Poem Love Carry on
We are the children, to play and have fun
We are the children, to grow and learn
We are the children, to get love that we earn………
We are children, to make difference in every turn
We are the LOVE…carry it on…..
Please don’t harm us
We are innocent flowers of divine creation
Yes, we children are so very innocent…..!
How can you smile without children…?
How can you uuu !
We are the LOVE…carry it on…
Hello WORLD…. SAVE US AND PROTECT CHILDREN…..!
YES, SAVE US & PROTECT CHILDREN…..
BECAUSE,
We are the hopes, we are the dreams
We are the rainbows, we are the colors
We are the beginning; we are the future
We are one family to live in one world
We are the LOVE…carry it on…..
We are the songs, we are the music
We are the light, we are the twinkling stars
We are the blue ocean, we are the blue sky
We are the joy, we are the celebration of the lives
We are the LOVE…carry it on…..
Let us Live with our spirit
We are possible to any impossible
We are the Peace…carry it on
Weeee are the Love… carry it on…..!
https://youtu.be/ftS0Cgz1RYw?si=eSZ0NKusITrgBbQv
विश्वका कुन कुन राष्ट्रले मेरो सन्देश पाए, कुन कुन नेताहरूले मेरो आवाज सुने, युद्ध र शान्तिका लागि संघर्षरत कुन कुन संस्थाहरूले मेरो भावना आत्मसात् गरे—मलाई थाहा छैन। तर यो मात्र पक्का छ कि मैले यसलाई आफ्नो कर्तव्य, आफ्नो धर्म र आफ्नो अस्तित्वकै जिम्मेवारी ठानेँ।
मेरो हृदयलाई, मेरो आत्मालाई र मेरो अन्तरात्मालाई थाहा छ—मैले एउटा बालक बचाउनको लागि, एउटा आमाको आँसु पुछ्नको लागि, एउटा बहिनीको दाइप्रतिको प्रेम,आशा ,भरोसा प्रतिक्षालाई टुट्न नदिनलाई एउटा परिवारलाई टुट्नबाट जोगाउनको लागि, आफ्नो क्षमताभन्दा बढी प्रयास गरिरहेको छु ।
सृष्टिकर्ता र समय स्वयं यो सम्पूर्ण यात्राका साक्षी हुनुहुन्छ। उहाँकै दृष्टि र कृपाले मलाई निरन्तर प्रेरणा दिइरहनुभएको छ। यही आस्थाले मलाई विश्वास दिलाउँछ—मेरो प्रत्येक शब्द, प्रत्येक प्रयास, र प्रत्येक आँसु शून्यमा हराइरहेको छैन, बरु मानवताको हृदयसम्म अवश्य पुगेको छ।
मलाई अनुभूति हुँदैछ र निश्चय पनि मलाई किन दुई वर्ष अगाडि किन मलाई अम्बे जननी माताले पृथ्वीको उत्तरी खण्डमा गएर यो युगको अन्त हुँदै र नयाँ युगको शुभारम्भ हुने सन्देश दिन आज्ञा गर्नुभएको थियो !
त्यसपछि मलाई करिब छ वा सात वर्षको उमेरमा तेह्रथुम जिल्लाको तत्कालीन आठराई गाउँको होडामा रहेकी बुढीबजु माताबाट शक्ति रूपान्तरणको रहस्य ४८ वर्षपछि आएर मात्र जानकार गराइयो। म नौ वर्षको बालक हुँदा हात्तीखर्कको गुम्बामा भगवान गौतम बुद्धसँगको साक्षात्कार गराइदिएको र “मान्छे कसरी भगवान बन्न सक्छ?” भन्ने बारेमा मेरो तीव्र जिज्ञासा र भगवान गौतम बुद्धसँगको मेरो पुन: रहस्यमय गोप्य भेटघाट अदृश्य शक्तिले गराइदिएको घटना स्मरण गराइदियो।
https://youtu.be/YzJn6d4eSeI?si=fgpybuMwtlWmhnIm
यो निरन्तर खोजलाई गहिराईमा डुब्ने निर्णय गरे !
मैले निरन्तर सोधिरहेपछि मलाई कसैले कल गर्यो, मेरो आत्मामा कल आयो मेरो चेतनाले सुन्यो। मलाई कसैले भन्यो; मानव तिम्रै परिवार हो – ती सबै बच्चाहरू तिम्रा सन्तान थिए।अब बाँचेकालाई मर्न नदिनु-तुरुन्त जानु भनेर योजना र समय दिएर कोही बिलय भयो, गयो। मैले केही सोध्ने प्रयत्न गरिरहे तर केही पनि उत्तर आएन । त्यो सायद मेरो लागि नयाँ युगको लागि कल थियो।
त्यसपछि यो के हो भनेर इतिहासलाई हेर्न सुरु गरे, यो घटनासित म प्रत्यक्ष सम्बद्ध भएको र सृष्टिकर्ताले मलाई यसका लागि नै पठाएको भन्ने कुरामा ब्रह्माण्ड, समय, सृष्टि, प्रकृति र चेतनासँग म संवाद गर्न सुरु गरे !
१९९९ म एउटा साधारण अन्तर्राष्ट्रिय विद्यार्थीलाई कसले किन, कसरी प्यालेस्टाइनका राष्ट्रपतिलाई भेट गराए ? यसको पछाडि के रहस्य थियो ?
कतै अहिले त्यो क्षेत्रलाई त्यो धर्तीलाई, दुवै राष्ट्र हरूलाई पीडा परिरहेको बेलामा त्यहाँका बच्चा र आमाहरू रोइरहेको बेलामा मेरो कर्म आउँदैछ भनेर मेरो तयारी त गरिरहेको थिएन सृष्टिकर्ताले ? त्यो बेला उहाँसँगको भेटमा म भगवान गौतम बुद्धको शान्तिका देशका तपाईंले पनि शान्तिको लागि नोबेल पुरस्कार पाउनुभएको छ र हामी विश्व शान्तिको लागि मिलेर काम गर्नुपर्छ भन्दा राष्ट्रपति अत्यन्तै हर्षित हुनुभएको थियो र मलाई प्यालेस्टाइनमा निम्ता गर्नुभएको थियो। र मैले पनि उहाँलाई बुद्ध जन्मेको पवित्र भूमि लुम्बिनी र सुन्दर नेपाल हेर्नको लागि निमन्त्रणा गरेको थिए। र उहाँले स्वीकार पनि गर्नुभएको थियो। मैले जीवनमा भेटेको उहाँबाहेक विश्वका राष्ट्रपति कोही पनि हुनुहुन्न, त्यसपछि मेरो सपनालाई सार्थकता र पूरा गर्न उहाँसँगै नोबेल शान्ति पुरस्कार विजेता इजरायलका प्रधानमन्त्री यित्जाक रबिन , शिमोन पेरेस लाई भेट्न मैले चिनेका इजरायलका मान्छेबाट कति प्रयत्न गरे, सबै असफल भए सपनामा मात्र सिमित रहे। त्यसैकारण पनि सृष्टिकर्ताले उहाँ हरूको क्षेत्रमा/देशमा गएर हाम्रो शान्तिको सन्देश, प्रेम र सद्भाव बाँड्नुभएको भनेर सायद हामी नेपाली जाति तर्फबाट म निमित्त बनाइएको कुरा मा आफैंले आफैंसँग संवाद गरिरहेको छु । सृष्टिमा नै, मानव इतिहासमै हमासले यस्तो अन्यायपूर्ण, सृष्टि र प्रकृतिको पनि नियम र कानुन उल्लङ्घन गरेर, आतंकको अनि सीमा उल्लङ्घन गरेर, सुतिरहेका विद्यार्थीलाई ग्रेनेट फालेर हत्या गरेर, म्युजिकमा रमाइरहेका बालकहरुलाई महिलाहरुलाई मानवहरुलाई पछाडिबाट गएर गोली हानेर हत्या गर्न मिल्छ? किन नेपाल आमाका सपुतहरुले आफ्नो जीवन र रगत त्यो भूमिमा बलिदान चढाए र एकजना हराए ? म यो प्रश्नको उत्तरको खोजाइमा छु । यदि हरेक घटनाको सकारात्मक कारण हुन्छ भने, नेपाल राष्ट्रको लागि यत्रो भयङ्कर बलिदानको कारण के हो ? मानवताको लागि यति धेरै निर्दोष मान्छेहरूको बलिदानको कारण के हो ?
लडाई सुरु भएपछि किन यासिर अराफत सपनामा आएर मसँग शान्तिको लागि प्रार्थना गरे ? जुन कुरा मैले आमालाई सुनाएको थिएँ ! किन मैले लडाई सुरु भएको एक महिनाभित्रै नोभेम्बर १७, २०२४मा दुवै देशका नेताहरू इजरायलका प्रधानमन्त्री बेन्जामिन नेतान्याहू र तत्कालीन हमासका नेता स्वर्गीय इस्माइल हानिया लाई हुलाकबाट र मेरो फेसबुक मार्फत विपिन जोशीज्यूको लगायत सम्पूर्ण होस्टेजहरूको रिहाइको अपिल र वार्तालापबाट युद्धविराम र शान्तिको कामना गर्दै पठाएको चिठी माथि नै सेयर गरिसकेको छु।
इजराइलमा हामास आक्रमण भएकै दिन मैले गैर आवासीय नेपाली सङ्घका इजरायलका पूर्व अध्यक्ष दीपक ओलीज्यू र सामाजिक अभियन्ता खेमराज जमरकट्टेलज्यू सँग घाइते भाइहरू अर्को लाइनमा हुँदा मृत्युको अन्तिम क्षणमा पनि घाइते विद्यार्थी भाइहरू आमाआमा भनेर आमालाई पुकारेको सुनेपछि ”आमा बनेर हेर” भन्ने अत्यन्तै करुणाले भरिएको कविता लेख्न मलाई त्यही क्षणमा प्रेरणा भएको थियो! भावुक बनेर कविताको व्यक्तिगत भिडियो बनाए, त्यो व्यक्तिगत भिडियो भए तापनि त्यही पुगेर सार्वजनिक गर्ने इच्छा किन आइरहेको छ ? इजरायलमै गएर मानव जातिलाई देखाउने इच्छा किन आइरहेको छ ?
इजरायल, गाजा, युक्रेनमा लगायत युद्धबाट संसारभरि नै निर्दोष बच्चाहरू मारिरहेको देखिसकेपछि बच्चाहरूको नाममा नोभेम्बर २०२३ मै जन्मेको, र बच्चाहरूमा समर्पित मेरो पहिलो गीत यसको कपीराइट सुरक्षित गरिसकेको छु। तिमी, ईसा, अनुश्री, अभनीले उक्त गीत अहिले कविताकारूपमा भएपनि वाचन गर्न अनुरोध गरेँ । सबैले राम्रोसँग सन्देश यसरी पठाउन सहयोग गरिदेऊ, तिमीहरु सबैलाई हार्दिक धन्यवाद दिन चाहन्छु,
https://youtu.be/ftS0Cgz1RYw?si=f_SWgx9BLr5OAdaq
मैले आज मेरो जीवनको साँचो धर्म, कर्म र कर्तव्य यही हो भन्ने दृढ अनुभूति गरेको छु। जब मन, आत्मा र भावना एकसाथ जागे — तब बुझियो, मानवीय परिवारको साँचो परिभाषा त अग्रजहरूले लेखेका सुनौलो अक्षरलाई अझ उज्यालो बनाउँदै प्रेम, सम्मान र समर्पणको बत्ती निरन्तर जलाइराख्नु नै रहेछ।
हो, छोरी—मलाई अन्तरात्माबाट, कुनै अदृश्य शक्ति र करुणामय स्वरबाट निरन्तर आह्वान भइरहेको छ—
“तिमी जाऊ, बालबालिकालाई बचाऊ। आमाहरूको आँसु पुस, बाबाहरूको सहारा बन, बहिनीहरूको दाइ बन अनि साथ देउ, मानवहरूको चराइरहेको घाउमा मलम लगाइदेउ, यो मेरो आदेश हो।”
यदि हामी आफैं भन्छौं—“बालबालिका भगवानका रूप हुन्”, उनीहरूको पूजा गर्छौं—तर अर्कोतर्फ ती निर्दोष बालबालिकामाथि हिंसा, हत्या र अन्याय गरिरहेका छौं भने, के त्यो हाम्रो महान् शब्दको अपमान होइन?
छोरी, तिमी त यसको साक्षी हौ—तिमी जन्मेदेखि आजसम्म हामीले तिमीलाई देवी भगवतीको रूपमा पूजा गरेका छौं।
के त्यो प्रेम, त्यो सम्मान, त्यो अधिकार सबै बालबालिकाले पाउनुपर्ने होइन?
के संसारभरका हरेक आमाबाबु आफ्ना सन्तानलाई भगवानको रूपमा माया गर्न, हाँस्न, खेल्न र जीवन बाँड्न चाहँदैनन्?
तर सृष्टिले दिएका यी अधिकार खोस्ने अधिकार हामी मानवलाई कसले दियो?
छोरी, बालबालिकालाई जीवन दिनु, उनीहरूलाई बचाउनु—यो हाम्रो पवित्र कर्तव्य हो।
आज संसारमा २७२ मिलियन बालबालिका अझै स्कुल जान पाएका छैनन्।
Global Education Report Reveals 272 Million Children Deprived of Schooling Across the World
PTI
Updated Jun 16, 2025, 05:55 IST
According to UNESCO’s latest Global Education Monitoring (GEM) Report, the global out-of-school population has surged to 272 million—an increase of over 21 million compared to previous estimates.
Global Education Report Reveals 272 Million Children Deprived of Schooling Across the World
The global out-of-school population is now estimated to be 272 million, over 21 million more than the last estimate, according to UNESCO’s Global Education Monitoring Team (GEM).
The team, in its latest report, has pointed out that by 2025, countries will be off-track by 75 million relative to their national targets.
“Two reasons explain this upward adjustment. First, new enrolment and attendance data account for eight million, or 38 pc, of the increase. The ban on girls attending secondary school age in Afghanistan in 2021 also contributes to this increase,” the report said.
“Second, updated UN population estimates account for 13 million, or the remaining 62 pc, of the increase. Compared to the estimates last used in the out-of-school model, the 2024 World Population Prospects estimate that the number of 6- to 17-year-olds in 2025 (a proxy of the school-age population) is higher by 49 million (or by 3.1 pc),” it added.
The report also noted that the impact of conflicts on out-of-school populations which can be underestimated as conflicts hamper data collection.
The change in the global population estimates impacts out-of-school rate and population estimates, but the magnitude of that impact depends on the source of data on enrolment and attendance.
“If the source is administrative data, then the full increase of the population is passed on to the out-of-school population because there is no fresh information on enrolment.
“But if the source is survey data, then the increase of population is passed on to the in-school and out-of-school populations proportionately. As the model relies on survey data for many countries with large out-of-school populations, only part of the increased school-age population is estimated to be out of school,” it said.
In total, around 11 pc of primary school-age children (78 million), 15 pc of lower secondary school-age adolescents (64 million) and 31 pc of upper secondary school-age youths (130 million) are out of school.
The model used multiple data sources ( administrative, survey and census) to generate internally consistent trends of regional and global averages.
“The model at the country level reconciles different sources, imputes values on years when there are no data, and involves short-term projections.
“Therefore, they are not the same as countries’ official out-of-school values, which are based on a single source on a given year. It is these latter values, which are the basis for countries’ out-of-school rate targets to be achieved by 2025 and 2030,” the report said.
“Collectively, as the SDG 4 Scorecard shows, countries will reduce their out-of-school population by 165 million by 2030 if they meet their targets.
“However, it is projected that by 2025 countries will be off track by four percentage points among those of primary and lower secondary school age and by six percentage points among those of upper secondary school age. In total, this means that, already by 2025, countries will be off-track by 75 million relative to their national targets,” it added.
The report noted that the impact of conflict on out-of-school populations is being underestimated.
“The out-of-school model estimates assume stable patterns of school-age population progression through the education system. However, this methodological strength becomes a weakness in the case of emergencies and crises when school attendance changes suddenly.
“Not only can it not be assumed that long-term trends will continue, but there is usually no information or insufficient information to understand crises’ short- and medium-term impacts. Conflict hampers data collection on school participation and therefore is likely to lead to an underestimation of the out-of-school populations,” it said.
यो पीडादायी अवस्था देख्दा हामी चुप लागेर बस्न मिल्दैन।
मलाई विश्वास छ—कसैको आशीर्वाद र संरक्षण मसँग छ।
एक जना व्यक्तिले पनि यो गम्भीर समस्या समाधानतर्फ ठूलो योगदान दिन सक्छ—र यदि हामी सबै मिले भने, पृथ्वीका हरेक बालबालिका सुरक्षित र आशावान् हुनेछन्।
यसको लागि चिन्तनशील राष्ट्रहरूदेखि, राष्ट्रसंघदेखि लिएर बालबालिकाको लागि काम गर्ने अन्तर्राष्ट्रिय संस्था, आइएनजीओ, एनजीओ—सबैले हाम्रो सहयोगको अपेक्षा गरेका छन्।
यदि हामी मानवजाति साँच्चै एउटै परिवार हौं भने, उनीहरूको प्रयासलाई बल दिनु हाम्रो कर्तव्य हो।
त्यसै विश्वासलाई हृदयमा लिएर, म मिडल इस्टतर्फ प्रस्थान गर्ने निर्णय गरेको हुँ ।
आज तिमीलाई देवीको रूपमा पूजा गरेको १५ वर्ष पूरा भयो।
त्यसैले म तिम्रो आशीर्वाद माग्दैछु—यो अभियानमा, बिपिन जोशी दाजुलाई उहाँका आमाबाबु र बहिनीसँग सकुशल पुर्याउन सकूँ – बिपिन जोशी दादा जो निर्दोष विद्यार्थी हुनुहुन्छ, उहाँ पनि कुनै समय बालक नै हुनुहुन्थ्यो- एउटा आमाको लागि सन्तान सधैँ नै बालक नै हुन्छ, उनी सधैँ आफ्नो सन्तानलाई काखमा राखेर चुम्बन गर्न चाहन्छिन् । र उहाँका आमाबुबा उहाँलाई भेट्न कति व्याकुल हुनुहुन्छ होला। त्यही पीडादायी घटनाबाट जन्मिएको हो मेरो कविता “आमा बनेर हेर”— त्यो कवितालाई प्रतिनिधित्व गर्दै बिपिन जोशीज्यूकी आमा अहिले इजरायलमा हुनुहुन्छ जो आफ्नो हराएको छोरोलाई फिर्ता पाउन, काखमा अँगाल्न, युद्धको मैदानसम्म साहसका साथ उभिएकी छन्।
त्यहाँ एक बहिनी पनि छिन्, जसले आफ्ना हराएका दाजुलाई भेट्न, अँगाल्न, आँसु र पीडाभन्दा माथि उठेर साहस र माया बोकेर त्यही रणभूमि पसेकी छिन्।
यी आमा र बहिनीहरू केवल आफ्ना छोराछोरी वा दाजुभाइका लागि मात्र होइनन्,
उनीहरू हाम्रो सम्पूर्ण मानवताको प्रतिनिधि हुन्—
त्यो अमर मातृत्व, त्यो अमर प्रेम,
जो सारा घाउहरूलाई मलम लगाउन र सारा विभाजनहरूलाई मेटाउन उठ्छ।
हामी हरेक नेपालीको, हरेक नेपाली भाषीको,
उनीहरूलाई अहिले, यही क्षण, असीम करुणा र अटल साथ आवश्यक छ।
यही हो वास्तविक परिवारको अर्थ—
जहाँ आमा केवल एकको मात्र नभई सबका लागि आमा हुन्छिन्,
जहाँ बहिनी केवल आफ्नै दाजुकी मात्र नभई सम्पूर्ण जगत्की बहिनी हुन्छिन्।
उहाँको रिहाइको लागि एउटा मान्छेको पनि भूमिका हुन्छ भनेर विश्वासका साथ सुरुदेखि नै निरन्तर गरिरहेको छु। हामी सबै मिलेर घाइते, भोका, निराश र जीवनको अन्तिम सास फेरिरहेका बालबालिकालाई सम्भव सबै सहयोग गर्न सकूँ।
त्यस्तै, बाँकी रहेका सबै जीवित बन्दीहरूलाई सुरक्षित उद्धारमा एक सहयोगी बन्न सकूँ। उनीहरूको लागि हृदयबाट प्रार्थना गरौं सबैले आफ्नो परिवारलाई चाँडै भेट्न सकुन् भनेर।
छोरी, मैले अझै विद्यार्थी हुँदा, १९९९ मा प्यालेस्टाइनका राष्ट्रपति तथा नोबेल शान्ति पुरस्कार विजेता यासिर अराफातलाई वचन दिएको थिएँ—उनको भूमिमा शान्ति ल्याउन सकेसम्म योगदान दिनेछु भनेर।
दुई छिमेकी—चाहे त्यो कोठा सँगै भाडामा लिने रूममेट हुन्, टाउनहाउसका जोडिएका घरका मालिक हुन्, चाहे ठूलो एरिया किनेर बस्ने सिङ्गल घर का धनी हुन् वा दुई सिमाना जोडिएका राष्ट्र—तिनीहरूबीचको शान्ति र समृद्धि एक आपसको प्रेम,सद्भाव र समझदारी बिना दीर्घकालीन सम्भव हुँदैन। भूमि कसैले कहीँ लैजान सक्दैन—तर झगडा र कटुता भने हजारौँ वर्षसम्म रहिरहन्छ।
त्यसैले म एउटा सानो प्रेमको दियो बोकेर, जहाँ शान्ति रोइरहेकी छन, त्यहाँ उनको आँसु पुछ्न, मुस्कान फर्काउन यात्रा गर्दैछु।
प्रिय छोरी कृपा,
तिमीलाई यो पत्र सुरु गर्दै गर्दा तिमी सानै छौ जस्तो लागेको थियो। तर मेरो मनले भन्दैछ तिमी धेरै विवेकी बुझ्ने छोरी हौ, मलाई थाहा छ—छोरी तिमी त अब आमाको पनि साथी अनि आमालाई पनि धेरै धेरै कुरा सम्झाउने बुझाउने भइसक्यौ र तपाईंहरु दुबैको आशीर्वाद मसँग हुनेछ।
आज यो पवित्र जिम्मेवारी तिमीलाई अर्पण गर्दै, म प्रेम, करुणा र शान्तिको बाटोमा निस्कँदैछु।
यो काम म मेरो जन्मभूमिको, तिम्रो जन्मभूमिको, अनि विश्व मानवताको प्रतिनिधित्व गरेर गर्नेछु।
मेरो फेरि पनि यो चाहना, इच्छा र प्रार्थना छ कि तिमी र आमाको साथ यात्रामा सुरुदेखि अनन्तसम्म यात्राभरि हरेक दिन, हरेक बिहानी, हरेक साँझ, हरेक पल साथ रहोस्।
तिम्रो र यो कविताको जन्म एकै दिन भएको थियो तिम्रो लागि : आज तिमीसँगै विश्वका सबै सबै छोरीहरूलाई यो समर्पण र अर्पण गर्न चाहन्छु, हृदयबाट ! सबै सबै पिता, बुबा र बाबाहरूको तर्फबाट:
“छोरीहरू कृपा हुन्”
https://youtu.be/lj4V0Z8IfmA?si=aHDdZIulu-Ru2KP7
छोरी,
तिमी जन्मँदा
तिमी जन्मँदा धरती जगमगायो
आकाश मुस्कुरायो
चन्द्र, सूर्यले चौतर्फी ज्योति फैलाए
फूलहरूले सर्वत्र सुगन्धित बनाए !
छोरी, तिमी जन्मँदा
मुरली मनोहरले बाँसुरी बजाए
चराहरूले सुमधुर गीत गाए
मृगहरू खुसीले उफ्री उफ्री नाच्न थाले
ताराहरू मग्न भई नाच्न थाले
त्यो देखेर, त्यो देखेर
ताराहरू मग्न भई हाँस्न थाले
सर्वत्र खुसीको बहार आयो
खुसीको बहार !
महालक्ष्मीको यो आगमनले
मैले पिता हुने सौभाग्य पाएँ
हृदयभरि स्नेहका छालहरू छछल्किए
छछल्किरहे
आशीर्वादका हातहरू उठिरहे उठिरहे
मैले आज पुत्रीको प्राप्ति सँगै
अलौकिक खुसी पाएँ
अलौकिक खुसी
प्रेमिकाको चाहना पाएँ
सुन्दर भविष्य पाएँ
जीवन जन्मेको सार्थकता पाए
सार्थकता !
छोरी ! तिम्रो त्यो ध्यानी मुहार
त्यो ज्ञानी मुहार
तिम्रो त्यो तिम्रो तेजस्वी मुहार
मेरो मनको पुलकित सौन्दर्य हो
तिमी मेरो आत्मा हौ
मेरो दृष्टि-अन्तर्दृष्टि हौ
पूजा र आराधना हौ
विश्वास,भरोसा र आस्था हौ ।
छोरी, तिमी जीवनको कृपा हौ
जीवनको कृपा
तिम्रो हाँसो र खुसी नै मेरो संसार हो
एउटै संसार
मेरो यौटै संसार
तिमी मेरो निस्वार्थ मायाँ हौ
निस्वार्थ मायाँ
प्रेम त्यही शक्ति हो
हो प्रेम नै त्यही शक्ति हो
प्रेम नै त्यही शक्ति हो
त्यही शक्ति हो
त्यही शक्ति हो…..!
-तिमीलाई सदा माया गर्ने
बुबा श्री
त्यसपछि काहीँबाट सन्देश आयो—नेपाल राष्ट्रबाटनै एउटा नयाँ ज्योति जलाउन सकिन्छ। धन, सम्पत्ति, शक्ति भन्दा ठूलो कुरा छ—मनको धनीपन। र त्यो नेपालीहरूको मुटुमा भरिपूर्ण छ। खुसी हुन धनी हुन पर्दैन, तर प्रेम, शान्ति र ध्यान चाहिन्छ। ध्यानले ज्ञान दिन्छ, ज्ञानले प्रेम जन्माउँछ, अनि प्रेमले मात्र शान्ति ल्याउँछ। यसको सुरुवात मेरो जन्मस्थानबाट सुरु गरेर एउटा खुसी गाउँको “मोडल” रुपमा स्थापना गर्न सकिन्छ भन्ने मेरो विचार झन् दृढ बनेर आयो । यदि असम्भव रहेको मेरो मुमा मनमाया मसँग गाउँ फर्किन भने जहाँ उनको १४ वर्षको नाबालक सन्तान देवेन्द्र लाई गुमाउँदा उनी नेपाल र भारतका तीर्थस्थल पुगेर गाउँ फर्किँदा म उनलाई जीवनभर हँसाउन खुसी बोकेर आएको थिएँ। फेरि एकपल्ट चुहानडाँडा उनी फर्कँदा चुहानडाँडा हाँस्छ भन्ने मलाई लाग्यो। यदि एउटा आमालाई खुसी बनाउन सक्छु भने विश्वका धेरै आमालाई पनि खुसी बनाउन सक्छु भन्ने संकल्प विश्वास र सपना जाग्यो ।
छोरी, यो कथा केवल ९५ वर्षीया हजुरमुमा (मनमाया) आमाले गाउँ फर्कने प्रसंग मात्र होइन। सिटौला परिवार र अरुलाई सुन्दा आश्चर्य अन्योलता र दुःखसमेत लाग्न सक्ला, यो त सम्पूर्ण नेपाली आत्माहरूको जागरणको प्रतीक हो।
मनमाया फर्किन्छिन् भने, उनीसँगै असंख्य मनमायाहरु फर्कन सक्छन्—
सहरका कोलाहलबाट,
विदेशका बन्धनबाट,
फेरि आफ्नै धर्ती, आफ्नै गाउँ, आफ्नै जरा तर्फ।
उनी एक्लै मात्र फर्किँदिनन्।
उनीसँग फर्किन्छ ठूलो परिवारको सिप, दक्षता र साथ अनि आत्मा,
पुर्खासँगको सम्बन्ध र सम्मान,
मेहनतको अमूल्य अनुभव,
समृद्ध जीवनका उपहार,
र सबैभन्दा महत्वपूर्ण—ममता, प्रेम, हाँसो र खुसी। उनको चुलो, मजेरी, आँगन, मतान, टाहारबारी, तरकारी बारी, फलफुलका बोटहरू, चौतारो पानीको धारो, गोरेटो बाटो, छिमेकी र गाउँले साथीभाइहरू, गाईको गोठ र बाख्राको टाट्नो, परेवाको गुढ, बिरालो, सुत्ने ओछ्यान आदि आदिसँगको प्रेम,आत्मीयता र कहिले नटुट्ने सम्बन्ध उसले सबै सबै सम्झिने छिन् । उनको आयु कम्तिमा अरु १० वर्षलाई बढ्नेछ,
कल्पना गरौँ, हरेक गाउँले यस्तै आशीर्वाद पाउने हो भने—
कस्तो नेपाल बन्छ?
नेपाल मात्र होइन, संसारकै सामु
खुसी, सुख, शान्ति र समृद्धिको उज्यालो दीपशिखा बन्न सक्छ। नेपाल खुसीको केन्द्रबिन्दु बनेर विश्वमा सगरमाथाको एन्टिनाबाट प्रेम, खुसी र शान्तिको तरङ्ग संसारभरि पठाउन सक्छ भन्ने सन्देश आयो !
यसरी मनमायाको गाउँ फिर्ती
केवल एउटा यात्राको अन्त्य होइन,
यो त एउटा राष्ट्रको आत्माको पुनर्जन्म हो।
त्यसैले छोरी, म यो जीवनलाई प्रेम र शान्तिको यात्रामा समर्पित गर्दै गाउँ फर्कने निर्णयमा पुगेँ। म चाहन्छु, प्रार्थना गर्छु तिमी र आमा पनि यस यात्रामा मेरो साथ रहोस् । जब गाउँहरू हाँस्न थाल्छन्, जब गाउँहरू खुसी हुन्छन् नेपाल एउटा विश्वको सबैभन्दा खुसीको देश अवश्य बन्नेछ। तिमी म र आमा जस्ता हजारौं परिवारहरू मिलेर यदि नेपाललाई संसारको सबैभन्दा खुसी राष्ट्र बनाइयो भने हामी संसारको सबैभन्दा भाग्यमानी परिवार बन्नेछौँ। हाम्रो कारणले लाखौं भाग्यमानी परिवारहरु जन्मिनेछन्।
मलाई यो निश्चय भएको छ—जबसम्म विश्वमा प्रेम र भाइचारा फैलिँदैन, मानवता र शान्ति आउँदैन। यो समय अब केवल परिवर्तनको संकेत मात्र होइन, नवयुगको आगमन हो। यसै कारण मैले “वसुधैव कुटुम्बकम्”—सारा संसार एउटै परिवार हो—भन्ने मन्त्रलाई हृदयमा बोकेर आफ्नो यात्राको नयाँ अध्याय सुरु गर्ने निर्णय गरेको छु। पृथ्वी हाम्रो घर यसलाई भत्किनबाट हामीले तुरुन्त बचाउनुपर्छसबैभन्दा पहिले, म इजरायल पुगेर शान्तिको लागि प्रार्थना गर्नेछु।
जिसस जन्मिनु भएको ठाउँमा जान्छु । उहाँको प्रार्थना गर्छु, उहाँको आमालाई भेट्छु र भन्छु हजुर जस्तो कति ममतामही आमाहरूलाई विश्वले मारिरहेको छ, यसको मतलब कति जिससहरूलाई पनि मरिरहेका छौं, जेरुसलमामा गएर जुइस भगवानको प्रार्थना र प्रेम र शान्तिको संकल्प गर्नेछु। अल-अक्सा मस्जिद गएर अल्लाहसँग प्रेम शान्ति सद्भावकोलागि प्रार्थना गर्नेछु।त्यो क्षेत्रमा भएका सबै देवदेवी भगवानहरू र महात्माहरूसँग ज्ञान लिँदै, प्रार्थना गर्दै प्रेम र शान्तिको कामना गर्नेछु। उनीहरूसँग विपिन भाइको चाँडै मुक्ति, सम्पूर्ण अन्य परिवारहरूको लागि पनि कामना गर्नेछु। हामीले संसारका सबै भगवानहरू, धर्मगुरुहरू, महात्माहरू, ज्ञानीहरु सबैलाई सम्मान गर्दै उहाँहरुले ज्ञान लिनुपर्छ,सिक्नुपर्छ । किनभने उहाँहरुलाई दिव्य शक्ति सृष्टिकर्ताले नै दिएको हुन्छ।
“तिमीले मलाई साथ दिएर” बच्चाले पनि १५ वर्षको उमेरमा पनि मानवतालाई बुझेर, बोकेर विश्वलाई परिवर्तन गर्न सक्छ भन्ने एउटा कथा तिमीले छोडेर जान सक्छौ- बुवा श्री तिमीलाई जस्तो पनि सहयोग र समर्पण गर्न तयार छु। तिमीले करोडौं बच्चाहरूको भविष्य परिवर्तन गर्न सक्नेछौ, तिमीलाई यसले जीवनमा ठूलो गर्व बनाउनेछ, र पुण्य मिल्नेछ।
मेरो आमाहरूको कथा बोकेको “आमा बनेर” हेर भन्ने कविता जसको जन्म इजरायलमा भएको घटनाबाट जन्मिएको थियो। त्यही गएर लोकार्पण गर्ने मनमा तीव्र इच्छा जन्मियो।
छोरी, हो यो केवल मेरो अभियान होइन—यो तिमी र हाम्रो परिवारको, र सम्पूर्ण नेपाली भाषीहरूको, सम्पूर्ण अमेरिकनहरूको, मानव जातिको आत्मिक अभियान हो। हामीले यो विश्वलाई प्रेम, शान्ति सद्भाव र भाइचाराले भरिएको एउटा नयाँ विश्व मानवताको, परिवर्तनको कथा लेख्नैपर्छ भविष्यका मानव हरूले सुन्नै पर्छ बुझ्नै पर्छ ।
प्रिय छोरी, मेरो संकल्पलाई कार्यान्वयन गर्नु अगाडि, म तिमीलाई मेरा पूज्य माताहरू र पिताको बारेमा र म जन्मेको स्थान र देशको बारेमा बताउन चाहन्छु;
तिमीले हजुरबुबाको बारेमा पुस्तक हरिचरण सिटौलाको सुकीर्ति, समाजसेवी हरिचरण सिटौला: स्मरण मूल्याङ्कन र श्रद्धाञ्जली, हजुरआमाहरू लक्ष्मीदेवी सिटौलाको स्मारिका, मैले बिताएको युग (मनमाया सिटौला), र ठुलो बुवा को बारेमा शारदा मासिकले निकालेको मोहन सिटौला (व्यष्टि र समष्टि) पढिसकेपछि म जन्मेको ठाउँ चुहानडाँडा आठराई तेह्रथुम नेपालको बारेमा र म जन्मेको परिवारको बारेमा तिमीले पूर्ण ज्ञान पाउनेछौ;
मेरो जन्म गाउँ तिमी घुम्न गएकोमा तिमीलाई हार्दिक धन्यवाद दिन चाहन्छु।
तिमी बुबाश्री को जन्मस्थान चुहानडाँडा घुम्न गएको बेला तिमीलाई बाथरूमको ठूलो समस्या भयो र तिमीले अमेरिका पुगेपछि तिमीले तिमीले भन्यौ राम्रो बाथरुम भएन भने त म फेरि चुहानडाँडा, मैले भने के के भयो भने तिमी यतै फर्केर बस्ने गरी आउँछौ, तिमीले मलाई धेरै लिस्ट देउ, त्यसपछि ईसा, अभनि, अनुश्री, मामु हबुवा, ठूलो फुपु, फुफाजु, आमा सबैलाई चुहान डाँडामा के के भयो भने जानुहुन्छ भनेर सोधे, सबैले आफ्नो आफ्नो कुराहरु राख्नुभयो र मैले त्यो राखेको छु। र मनमनै आफूलाई भने म अब भगवान बन्छु अनि सबै पूरा गरेर छोरीलाई गाउँमा ल्याउँछु…..
यो राष्ट्रिय गीतबाट मलाई प्रेमपूर्वक हुर्किन सहयोग गर्ने सिटौला परिवार, मलाई सधैँ आनन्द र खुसी दिने जन्मस्थान चुहानडाँडा आठराई र जन्मभूमि नेपाल आमालाई उच्च सम्मान र समर्पण गर्न चाहन्छु, संगीत समूहप्रति हार्दिक आभार एवं कृतज्ञता अर्पण गर्न चाहन्छु।
https://youtu.be/WTBxWPgHa10?si=Lz2x60_tTne1O9UV
अब, छोरी,
म अरु १०७ वटा पत्रहरू लेख्ने तयारीमा छु — यी पत्रहरूमा म जीवनका ती सबै सत्यहरू सुम्पिनेछु जुन समयले पनि मेटाउन सक्दैन, जुन तिमीहरूजस्ता छोरीहरूले —भोलिका आमाहरू, हजुरआमाहरू भएर—प्रेम र ज्ञानको दीप बोक्दै
नयाँ युगहरूमा पुर्याउनेछौ।
यी पत्रहरू शब्द मात्र होइनन्, यी त आत्माको बीज हुन्,जसले तिमी र तिमीपछिका सन्तानहरूलाई सदायुगसम्म मार्ग देखाउनेछन्। तिमीलाई म मेरो देवीका रूपमा देख्छु —मातृशक्तिको जीवित प्रतीक,प्रेम, सहनशीलता र प्रकाशको स्रोत। त्यस विश्वास र आशीर्वादसहित म आफ्नो कर्मयोगको बाटोमा अघि बढ्दै छु,
तिमीप्रति असीम माया, श्रद्धा र आशीर्वाद अर्पण गर्दै।
यी पत्रहरूमा मेरो आत्माको प्रत्येक धड्कन रहनेछ, जसले तिमीलाई सदा सम्झाउनेछ —
पिताको प्रेम अमर हुन्छ,
आशीर्वाद शाश्वत रहन्छ।